Zwycięstwo [nie WD][nie Bastille]

Bardzo krótkie ff związane z siatkówką na podstawie mojego snu, o którego zapisanie prosiła moja przyjaciółka (Martyna). Jeśli nie chcecie, żebym dzieliła się z wami opowiadaniami o tematyce niebastillowej, to po prostu napiszcie

~.~.~.~

               Kolejny punkt.

               Kolejny okrzyk radości.

               Kolejny moment czystej ekscytacji, która unosiła się nad kibicami, niczym burzowa chmura szczęścia.

               Emocje przemykały między siatkarzami i roznosiły ich energię w stronę widzów. Miałam wrażenie, że gdybym skoncentrowała się wystarczająco, mogłabym złapać je, jak świetliki i zamknąć w słoiku.

               Ale nie potrafiłam skupić się teraz na łapaniu duszków, bo mecz był znacznie ciekawszy.

               Tablica wyświetlała wynik 24:23 dla naszej drużyny. Brazylijscy siatkarze, niemal sparaliżowani, obserwowali dłoń Bartka. Chłopak właśnie odbywał swoją niemą rozmowę z piłką. Przez kilka sekund opracowywał z nią strategię, a kiedy był gotowy...

               Wszyscy wstrzymali oddech.

               Piłka poszybowała w górę.

               Czas zwolnił.

               Bartek skoczył, jakby z jego pleców wyrosły skrzydła.

               Uderzył w piłkę z całą swoją mocą.

               I akcja się zaczęła.

               Przeciwnik odebrał uderzenie i nie dając za wygraną, przebił piłkę na stronę Polaków. Kłos odbił ją, podając Michałowi i biedna piłka znów została przerzucona do Brazylijczyków. Jeden z nich z niesamowitą siłą uderzył w piłkę, która nie zdołała jednak przemknąć przez granicę siatki, ponieważ napotkała Łukasza. Żygadło zablokował piłkę bez trudu, a ta ze zrezygnowaniem uderzyła w parkiet.

               Mecz skończony.

               Wynik: 3-1.

               Wygraliśmy.

Zaczęłam krzyczeć razem ze wszystkimi kibicami, świętującymi zwycięstwo. Euforia ogarnęła ogromną halę, niemal rozrywając ją na strzępy. Czułam paznokcie Kingi, wbijające mi się w ramię, słyszałam pisk Karoliny i dzikie ryki chłopaków.

               Wszyscy zaczęli się przytulać, płakać, śpiewać albo robić to wszystko na raz.

               Zobaczyłam, jak Łukasz, otoczony przez przyjaciół z drużyny, przepycha się między wysokimi chłopakami. Martyna już biegła w jego stronę. Siatkarz został wypuszczony z tłumu, w chwili, gdy dziewczyna wpadała mu w ramiona. Szatyn uniósł ją w powietrze i okręcili się w uścisku. Szatynka wykrzykiwała jakieś słowa, które niknęły w radosnej wrzawie.

               A potem musiała się zamknąć, bo Łukasz wreszcie odstawił ją na parkiet i pocałował.

               Uśmiechnęłam się szeroko na ten widok.

               To było chyba najpiękniejsze zwycięstwo naszej drużyny.

~.~.~.~

Siatkarze z ff:

Bartek Kurek

Karol Kłos

Michał Winiarski

Łukasz Żygadło