15. Odebrał mi nawet ciebie.

Czyżby 2,5k? Dziękuję kochani! Wiem, ze zalegam z zleceniami, ale mam chwilowo okropny kryzys twórczy i nie mogę napisać nawet słówka ._. Mam nadzieję, że szybko mi to minie i wkrótce stanę na nogi.
Tymczasem, zapraszam do komentowania, jak zawsze.
(I taaak, wiem, jest rozdział dość krótki, ale nie mogłam go przedłużyć, to miejsce idealnie pasuje na zakończenie... W zamian za to kolejny rozdział pojawi się wcześniej...?)

~.~.~.~

            Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!
            Wcisnęłam twarz w poduszkę. Czy nie za wcześnie na roboty na ulicy? Za oknem wciąż panowały nieprzeniknione ciemności. Nikt normalny nie zaczynałby pracy w środku nocy.

            Drrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!

            Hałas przewiercał mi czaszkę, jakby sam Szatan postanowił popastwić się nade mną tej nocy. Skuliłam się pod kołdrą.

            DR!

            Dźwięk urwał się zanim jeszcze na dobre rozbrzmiał w mojej głowie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że rozpoznaję ten irytujący odgłos.

            Ktoś dzwonił do moich drzwi.

            Usiadłam na łóżku i zadrżałam, gdy bose stopy dotknęły zimnej podłogi. Czochrając się po głowie ruszyłam w stronę drzwi. Mój zaspany mózg nie chciał zacząć pracować. Kto mógł przychodzić do mnie w środku nocy?

            Dotarłam do holu, zapalając po drodze wszystkie światła. Oświetlone twarze ze zdjęć na ścianach przyglądały mi się, jak zwykle. Breloczki, monety i inne świecidełka mrugały tajemniczo. Bilety z pozostałymi papierkami jak zwykle milczały, nie zwracając na siebie uwagi. Moja Jaskinia żyła własnym życiem.

            Mając w głowie jedynie myśl o jak najszybszym pozbyciu się natręta (nieważne czy był to świadek Jehowy, gwałciciel, morderca, policjant, sąsiad czy ktokolwiek inny), otworzyłam szybko drzwi.

            Dan stał w progu z dłonią na dzwonku. Był w bokserkach i kurtce. Na nogach miał rozwiązane conversy, a na nosie przekrzywione okulary. Wyglądał jak siedem nieszczęść, ale to nic w porównaniu z jego oczami. Zupełnie jakby nagle zalała mnie fala przerażenia, bólu, smutku, samotności i wszystkiego czego boją się ludzie.

            - Koszmary - powiedziałam.

            To nie było pytanie, lecz stwierdzenie.

            Spojrzenie chłopaka stało się jeszcze bardziej udręczone, gdy pokiwał głową.

            - Są co raz gorsze - wychrypiał. - Myślałem, że sobie poradzę. Nie chcę cię martwić. Po prostu nie mogę tego znieść. Jak będę z tobą, wszystko będzie w porządku. Jestem pewien. Przepraszam - oczy szatyna stały się niebezpiecznie szkliste. - Proszę, pozwól mi wejść.

            Złapałam lodowatą dłoń Dana i wciągnęłam go do środka. Dał się poprowadzić jak lalka.

            - Już wszystko dobrze - mówiłam kojącym tonem, zataczając kciukiem kręgi na wierzchu dłoni szatyna. - Wszystko jest w porządku. Chcesz coś do picia?

            Smith pokręcił głowa. Posadziłam go na łóżku i na chwilę zniknęłam w łazience. Napiłam się wody z kranu, zalewając zaschnięte gardło, przepłukałam usta płynem do płukania ust i szybko przeczesałam włosy. Kiedy wróciłam do sypialni, Dan siedział na skraju łóżka i ściskał kołdrę, przyglądając się zdjęciu na mojej szafce nocnej. To z naszego pierwszego wspólnego wyjazdu, już jako para. Miałam na sobie kapelusz, który kupił mi chłopak i białą sukienkę, którą obiecałam mu kiedyś włożyć i właśnie wtedy nadarzyła się ku temu okazja. Smith był w białej koszulce w cienkie czerwone paski. Oboje uśmiechaliśmy się szeroko do fotografa, a za nami radośnie błyszczało jezioro. To było zdecydowanie moje ulubione zdjęcie.

            - Powinniśmy gdzieś pojechać - stwierdziłam miękko. - Jak już będziemy mieć trochę czasu. Co o tym myślisz?

            Dan spojrzał na mnie smutno. Podeszłam do chłopaka i pochyliłam się, składając pocałunek na jego czole. Szatyn zamknął oczy, a ja pocałowałam delikatnie jego skroń. Potem miejsce tuż za zakrzywieniem wystającej szczęki, pod uchem. Z gardła Smith'a wydobyło się ciche westchnienie, a ja wciąż wędrowałam lekko ustami po jego twarzy, jakbym chciała wymazać wszystkie koszmary i zmęczenie ostatnich tygodni. Dotarłam do kącika ust chłopaka. Musnęłam jego wargi i nagle zrobiło się jakoś tak bardziej gorąco i bardziej parno, i może trochę mniej delikatnie. Poczułam dłoń Dana na swoich plecach. Dotknięcie palców na policzku.

            Ale zmęczenie nie pozwoliło tlącemu się w nas żarowi przeistoczyć się w ogień. Odsunęłam się na centymetr, czy dwa i przejechałam palcami przez splątane włosy szatyna. Znów wszystko zwolniło. Oboje staliśmy się błogo śpiący.

            - Wszystko jest w porządku Danny - odezwałam się lekko ochrypniętym głosem.

            Dan drgnął ledwo zauważalnie, gdy użyłam zdrobnienia jego imienia, ale po chwili błękitne spojrzenie na powrót stało się senne. Widziałam jak odpływa.

            - Chodźmy spać - szepnęłam.

            Pozwoliłam położyć się chłopakowi na łóżku i sama wsunęłam się pod kołdrę. Smith po krótkim wahaniu objął mnie ramieniem w pasie, opierając czoło na moim ramieniu.

            Chyba właśnie to sprawiło, że się złamałam. Patrząc w sufit, wolną ręką pogłaskałam Dana po głowie gestem, którego używałam kiedyś wobec mojego młodszego brata, gdy w nie mógł zasnąć. Smith nie był pewną siebie osobą. Fakt, że przyszedł w środku nocy do mojego domu, a teraz obejmował mnie mocno, był wystarczającym dowodem na to jak bardzo zdesperowany się stał. Poczułam jak łza, zawieszona w kąciku oka, spływa po skroni i znika w moich włosach.

            - Dlaczego ten był najgorszy? - spytałam głosem nie zmienionym przez płacz.

            Dan milczał, a ja czułam, jak obejmująca mnie dłoń zaciska się na mojej koszulce.

            - Bo odebrał mi nawet ciebie.