9. Ona wybrała moje ulubione płatki

            Uniosłam powieki w chwili, gdy budzik wydał z siebie ciche "pip!", informując, że 13:59 właśnie zmieniła się w 14:00. Dan leżał odwrócony do mnie plecami i oddychał spokojnie. Nasze ciała postanowiły wykorzystać spokojną noc (i dzień...) na całego, więc spaliśmy jak zabici. Przynajmniej ja. Obudziłam się w tej samej pozycji, w której zasnęłam. Czułam gdzieś z tyłu głowy tępe pulsowanie. Ukochana migrena powoli rozpoczynała swoją torturę. Jeśli szybko nie zadziałam, czaszka będzie mi pękać cały dzień.

            Zerwałam się z łóżka i zatkałam usta dłonią, zataczając się, gdy mroczki przed oczami zasłoniły mi widok. Odetchnęłam głęboko i niemal wybiegłam z sypialni. Dotarłam do apteczki, która była pudełkiem po butach, w jednej z kuchennych szafek i szybko wzięłam proszek przeciwbólowy. Mimo, że lek jeszcze nie zadziałał, od razu poczułam się lepiej. Wypiłam szklankę wody z kranu, po czym zajrzałam do lodówki, w poszukiwaniu czegoś na śniadanie. Lub obiad. Oświetlone wnętrze powitało mnie prawie całkowitymi pustkami. Miałam zrobić zakupy z samego rana, uzupełniając zapasy, na kolejny tydzień, jak zawsze w sobotę. Wydałam z siebie stłumiony bulgot i ruszyłam w stronę łazienki. Doprowadziłam zmęczoną twarz oraz zesztywniałe ciało do porządku, po czym weszłam na palcach do sypialni, owinięta ręcznikiem. Zatrzymałam się na widok śpiącego Dana.

            Chłopak leżał skulony jak dziecko i kurczowo przytulał się do mojej poduszki. Twarz szatyna była rozluźniona, a światło, zaglądające nieśmiało przez firanki, sprawiło, że rzęsy Smith'a rzucały długie cienie na kości policzkowe. Gdyby nie poczochrane włosy i cienka strużka śliny w kąciku ust Dana, mogłabym stwierdzić, że w moim łóżku odpoczywa przemęczony obowiązkami anioł.

            Przewróciłam oczami. Jeszcze tylko brakowało, żeby zaczęła porównywać swojego chłopaka do istot niebiańskich.

            Wyciągnęłam z szafy wygodne rurki, czarny t-shirt z dużym napisem "LAST CLEAN SHIRT" (co było całkiem zbliżone do prawdy... pranie też zwykle robiłam w sobotę) oraz luźną, męską koszulę w czarno-białą kratę. Jedną ręką przycisnęłam ubrania i ręcznik do piersi, a drugą poprawiłam kołdrę, którą Dan skotłował nogami. Nawet gdy nie miał koszmarów, wiercił się jak śpiący szczeniak. Zostawiłam szatyna i ubrałam się w łazience. Od razu poczułam się lepiej. W kuchni nabazgrałam na kartce z notesu krótką wiadomość.

"Poszłam do sklepu. Bądź grzeczny i czekaj cierpliwie.

Alice.

            Po chwili namysłu dopisałam jeszcze jedną linijkę.

"PS: Pościel łóżko."

            Położyłam kartkę na stole, zerkając tęsknię w stronę puszki z kawą. Niemal czułam smakowity zapach mojego małego uzależnienia, ale potrząsnęłam głową. Nie teraz Alice. Powstrzymaj się. Najpierw zdobądź pożywienie. Potem przyjemności. Twój kochany mężczyzna musi mieć co zjeść, gdy wreszcie się obudzi. Albo jeśli.

            - Cicho - mruknęłam, nakładając kurtkę i trampki. - Nie gadaj do siebie w myślach.

            Lepiej gadać do siebie na głos, prawda?

            Prychnęłam głośno i wyszłam z mieszkania. Zgrabne mlaśnięcia moich trampków rozległy się echem w całej klatce schodowej. Gdy znalazłam się na zewnątrz, nagłe światło sprawiło, ze zatrzymałam się na chwilę w miejscu i spojrzałam w niebo. Bezchmurne niebo. Na nieskończonym błękitnym płótnie rozpostarły się promienie najpiękniejszego wiosennego słońca.

            Natychmiast poczułam jak między ciepłą kurtką a moją skórą tworzy się warstwa gorącego powietrza. Przez kilka sekund zastanawiałam się czy nie wrócić na górę, żeby zostawić wierzchnie okrycie, ale zrezygnowałam na myśl o niekończących się schodach i braku kofeiny w moich żyłach. Zdjęłam kurtkę i przerzuciłam ją przez przedramię, oddychając głęboko. Wiosenny wietrzyk z radością rozdmuchiwał zawieszony nad głowami przechodniów odór spalin.

            Ruszyłam wzdłuż ulicy, rozglądając się uważnie dookoła. Mój 6-piętrowy blok jak zwykle emanował szarą ponurością, ale w umieszczonym na przeciwko pawilonie ze sklepami szumiało niemal jak ulu od Londyńczyków, korzystających z wolnego popołudnia. Większością klientów były osoby starsze, ponieważ ludzie w moim wieku korzystały chętniej z wielkiego supermarketu kilka minut drogi stąd. Właśnie w jego kierunku udałam się spokojnym spacerem, czując jak słońce wypełnia moje żyły optymizmem. Po chwili przestałam panicznie rozglądać się dookoła, w poszukiwaniu wilczego spojrzenia. Nawet ociężały tłum wydawał się być trochę żywszy niż zwykle.

            Ogromny sklep przywitał mnie zatłoczonymi alejkami, wijącymi się między regałami, mrówkami, uwijającymi się przy kasie i chłodem, ziejącym z licznych lodówek. Wzięłam wózek i ruszyłam moją cotygodniową trasą, wrzucając po drodze produkty z listy, którą spisałam wczoraj po przeprowadzeniu inwentaryzacji lodówki. Żołądek odezwał z obrażonym bulgotem na widok półek zastawionych jedzeniem. Już chciałam spojrzeć na brzuch wymownie (jakby moje tłumaczenie, że zakupy dobiegają już końca mogły cokolwiek zmienić), ale w tym momencie zamarłam w bezruchu i nawet burczenie zamilkło, czując moje przerażenie.

            Serce zaczęło łupać mi tak głośno, że przestałam słyszeć muzykę, która leciała z głośników, rozmieszczonych w całym sklepie. Zostawiłam koszyk z zakupami na środku przejścia i powoli zaczęłam wycofywać się w głąb alejki, nie spuszczając ze wzroku Wilczej Dziewczyny, która najzwyczajniej w świecie analizowała dwa pudełka z płatkami śniadaniowymi zaledwie kilka metrów ode mnie.

            Dotarłam do końca korytarza i uskoczyłam w bok niezauważona. Oparłam się o wysoki regał, oddychając nierówno. Gdybym w porę jej nie dostrzegła, prawdopodobnie byśmy się zderzyły.

            - Jezu...

            Kobieta z wypchanym po brzegi wózkiem, która zatrzymała się w pobliżu, spojrzała na mnie pogardliwie. Na jej pełnej piersi leżał krzyżyk na łańcuszku. Mimo zawstydzenia, spowodowanego nieprzyjaznym wzrokiem, nie zarumieniłam się. Byłam blada jak ściana. Zignorowałam nieznajomą i ostrożnie wyjrzałam zza rogu. Wilcza Dziewczyna stała w tym samym miejscu co przed chwilą i wciąż czytała etykiety na płatkach. Miała na sobie czarne rurki i (o zgrozo) jedną z ulubionych kurtek Dana w kolorze ciemnej zieleni z czerwonym napisem na plecach, wzorowaną na bejsbolówkach, które w dawnych latach pojawiały się w amerykańskich szkołach. Po chwili obserwacji stwierdziłam, że kurtka nie mogła jednak należeć do mojego chłopaka, ponieważ była kilka rozmiarów mniejsza. Dziewczyna była drobna, mojego wzrostu lub kilka centymetrów wyższa, co odrobinę mnie zdziwiło, bo na pierwszy rzut oka wydawała się być naprawdę wysoka.

            Korzystając z okazji, przyjrzałam się profilowi prześladowczyni Dana. Miała drobną twarz z ostrymi rysami. Mocno zarysowana szczęka, szpiczasty podbródek, wystające kości policzkowe oraz zgrabny nos. No i oczywiście oczy. Głęboko osadzone, z tej odległości całkowicie czarne, podkreślone ciemnymi brwiami. Nieznajoma była naprawdę piękna, ale spojrzenie, którym obdarzała płatki śniadaniowe mogło zabić. Nigdy nie spotkałam osoby, która miała tak morderczy wyraz twarzy. Na ramionach dziewczyny leżały jasne końcówki ciemnych włosów. Mniej więcej od połowy długości brunetka pofarbowała się na delikatny blond. Nigdy nie lubiłam tego typu zabiegów, ale musiałam przyznać, że tej dziewczynie bardzo to pasowało.

            Przez chwilę chciałam wyjść z ukrycia i podejść do nieznajomej. Tak po prostu podejść i zagadać, ale brunetka wreszcie się zdecydowała i wrzuciła pudełko do wózka na nieuporządkowaną stertę zakupów. Zanim schowałam się za ruchomym regałem na kółkach, z półkami wypełnionymi czipsami, zauważyłam, że wybrała moje ulubione płatki. Między szeleszczącymi opakowaniami, dostrzegłam zbliżającą się brunetkę. Za kilka sekund odkryje moją kryjówkę, a wtedy będę musiała stanąć z nią twarzą w twarz. Pomysł rozpoczęcia rozmowy, który mógł być całkiem niezły, teraz wydawał się być czystym szaleństwem. Dziewczyna jednak nie zdemaskowała mnie od razu, bo natknęła się na mój wózek, pozostawiony na środku alejki. Podeszła do niego, żeby przesunąć przeszkodę, ale stanęła, wpatrując się w jego zawartość. A dokładniej w moją kurtkę. Zmarszczyła brwi.

            Wykorzystałam tę chwilę i śmignęłam wzdłuż równoległej alejki, aby w momencie, gdy dziewczyna skręci, wrócić po wózek i uciec do kasy. Wyjrzałam ostrożnie po drugiej stronie korytarza, żeby w ostatniej chwili dostrzec, że brunetka właśnie mijała miejsce, gdzie stałam kilkanaście sekund temu.

            Z sercem trzepoczącym z irracjonalnego strachu, podbiegłam do wózka, po drodze łapiąc te same płatki co dziewczyna. Złapałam za rączkę i rozglądając się nerwowo, dotarłam do kas. Rzecz jasna, kolejka wydawała ciągnąć się w nieskończoność, a ja za każdym razem, gdy dostrzegłam kogoś z brązowymi włosami, niemal chowałam się za wózkiem. Kiedy wreszcie nadeszła moja kolej byłam już tak wściekła swoim przerażeniem, że prawie nakrzyczałam na kasjerkę, że tak się ślimaczyła. Oczywiście kobieta wykonywała swoją pracę w zawrotnym tempie i jeśli ktoś był odpowiedzialny na moje zdenerwowanie to tylko i wyłącznie ja sama i moja głupia wyobraźnia.

            Dlaczego mam się bać Wilczej Dziewczyny? Dlaczego mam od niej uciekać?

            Podniosłam podbródek i rozejrzałam się wyzywająco, poszukując wzrokiem spojrzenia czarnych oczu, ale dziewczyna najwyraźniej wciąż przechadzała się między półkami.

            Z ulgą opuściłam supermarket, wciąż blada i obładowana siatkami. Zdecydowanym krokiem ruszyłam w stronę swojego bloku, obiecując sobie w myślach, że Dan nie dowie się o żadnym z tych spotkań. Niemal palące już słońce i ciężar zakupów sprawił, że na moje policzki wstąpiły lekkie rumieńce, które zauważyłam w swoim odbiciu, podczas mijania sklepowych wystaw, więc przestałam wyglądać, jakbym zobaczyła ducha. Zanim dotarłam do mieszkania byłam całkiem zgrzana, a siatki wrzynały mi się w dłonie. Małym palcem wpisałam szybko kod, łokciem otworzyłam ciężkie drzwi i z mozołem zaczęłam wdrapywać się na trzecie piętro. Mój blok był umieszczony w naprawdę wspaniałym miejscu. Miałam blisko do sklepów, przystanków metra, na uni i każdego innego miejsca, którego bliskości potrzebowałam. Mimo to cena apartamentu nie była zbyt wygórowana. A wszystko to przez brak windy. W nowoczesnym mieście taka wada znacznie obniżała koszt mieszkania.

            Gdy dotarłam na drugie piętro natknęłam się na panią Sophie z Lucy na rękach. Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową, chcąc minąć staruszkę, ale kobieta powstrzymała nie ruchem ręki.

            - Kochanie, ktoś jest u ciebie w mieszkaniu - powiedziała zdenerwowana. - Słyszałam jak chodzi po wszystkich pokojach i stuka.

            Uniosłam brwi ze zdziwieniem. Jakim cudem moja, trochę już przygłucha, sąsiadka usłyszała kroki, dochodzące z piętra?

            - To tylko Dan - uspokoiłam panią Sophie. - Pewnie niedawno się obudził. Gdy wychodziłam ciągle spał.

            Dopiero, gdy kobieta uśmiechnęła się znacząco, zrozumiałam jak te słowa musiały zabrzmieć.

            - Oh... - mruknęłam. - To nie tak jak pani myśli - zaczęłam się tłumaczyć. - Dan spał u mnie, ale tylko spał. Po prostu ostatnio cierpi na koszmary i... - cała czerwona skupiłam uwagę na szarej kotce w rękach staruszki. - I w ogóle...

            Kobieta, widząc moje zdenerwowanie, pokiwała głową, głaszcząc Lucy.

            - Moja mama zawsze dawała mi ciepłe mleko z miodem przed snem, kiedy bałam się koszmarów - stwierdziła pani Sophie. - Z kolei babcia poiła mnie nalewką z czarnego bzu -  zachichotała cicho. - Po takiej mieszance mogę cię zapewnić, że żaden koszmar nie będzie męczył twojego chłopaka.

            Uśmiechnęłam się grzecznie i podziękowałam za radę. Kiedy znalazłam się już na półpiętrze, głos sąsiadki zatrzymał mnie na chwilę.

            - Chociaż nic nie działa na koszmary tak, jak ukochana osoba u boku.

            Spojrzałam na staruszkę. Pani Sophie głaskała swojego pupila po głowie i wyglądała, jakby mówiła do niego, a nie do mnie. Kobieta zniknęła w swoim mieszkaniu z lekkim uśmiechem, a ja wreszcie dotarłam do domu.