30. Jestem jego największym rozczarowaniem.

Nowe zmiany, rozdział 30, witamy w Nowym Roku.

Się porobiło...

~.~.~.~

ŚRODA

            Ostatnie lekcje odbywały się w mojej ulubionej sali.

            Właściwie, pomieszczenie samo w sobie zupełnie nie różniło się od innych klas. Największa zaletą, a jednocześnie wadą tego miejsca było jego sąsiedztwo. Zajęcia muzyczne odbywały się w tym samym skrzydle. Większość z klas była wyłożona specjalnym materiałem wyciszającym dźwięki, żeby studenci nie przeszkadzali sobie nawzajem, jednak ta jedna sala, znajdująca się tuż obok pomieszczenia, w którym odbywały się nasze wykłady, została pominięta. Nikt właściwie nie wiedział dlaczego. Wiele osób narzekało na muzykę podczas zajęć, ale ja nigdy nie widziałam w tym problemu. Uwielbiałam przysłuchiwać się pani profesor, mówiącej o poezji współczesnej, a połączenie jej głosu i delikatnych dźwięków fortepianu zawsze wprowadzały atmosferę magii i oderwania od rzeczywistości. Jakbyśmy nagle wszyscy przenieśli się do jakiegoś filmu lub książki.

            Dzisiaj student, który zajął instrument, dawał wyjątkowy popis. Rzadko mieliśmy okazję słuchać nowoczesnych utworów. W dodatku granych tak dobrze. Na jakiś czas po prostu wyłączyłam się z zajęć, żeby posłuchać muzyki. Nawet nie zauważyłam, kiedy studenci zaczęli zbierać swoje torby, a lekcja dobiegła końca.

            Podniosłam się z krzesła i po krótkim zastanowieniu wyszłam z sali, żeby zatrzymać się przed drzwiami. Rozpoznałam melodię z jednego z moich ulubionych filmów - "Amelii". Nigdy nie słyszałam utworu o długiej, francuskiej nazwie na żywo, ale byłam niemal pewna, że brzmi tak dobrze, jak ta wersja z płyty. Miałam wrażenie, że jeśli nacisnę klamkę i wejdę do pomieszczenie, naprawdę zobaczę poważnego artystę.

            Ale nie.

            W środku był ktoś całkiem inny.

            Stanęłam niepewnie w progu, nie wiedząc do końca, kiedy otworzyłam drzwi.

            Na podłodze, obok fortepianu, leżała na plecach dziewczyna z burzą brązowych włosów i czytała książkę, która wyglądała na jakiś podręcznik. Przy instrumencie siedział chłopak z dosyć imponującym zarostem, nad którym musiał spędzać naprawdę sporo czasu. Czarne wąsy były perfekcyjnie symetryczne, broda przystrzyżona, a włosy idealnie uczesane. Brunet patrzył z uwagą na klawisze, muskając je delikatnie palcami, całkiem pochłonięty swoim światem. Uniosłam brwi, na widok żółtej koszulki z nadrukiem przytulających się kotów, całkiem niepasującej do nastroju, jaki klawiszowiec wywoływał.

            Nieznajomy artysta zarejestrował moją obecność. Spojrzał na mnie ciemnymi oczami i wzrokiem tak morderczym, że na chwilę zastygłam z zaskoczenia. Nie było to spojrzenie jak u Wilczej Dziewczyny, brak w nim było nienawiści, ale również miało w sobie jakąś dziwną moc.

            Efekt mordercy zepsuły jednak brwi chłopaka, które uniosły się nagle i opadły, jakby zmieniły się w małe gąsienice. Brunet uśmiechnął się do mnie z miną dumnego, brodatego dziecka, które chce się pochwalić, jak ładnie potrafi grać. Jedyne, co mogłam zrobić w tym momencie to pomachać do przedziwnego nieznajomego. Chłopak przestał grać, a szatynka z podłogi dopiero teraz mnie zauważyła i spojrzała na mnie zaciekawiona, czekając aż się odezwę.

            - Cześć! - przywitał się brunet, a  jego oczu stały się nagle dwa razy większa.

            Czym była ta istota? Bo na pewno nie człowiekiem.

            - Sorry - mruknęłam. - Nie chciałam przeszkodzić, pomyliłam chyba sale. Ładnie grasz.

            - Nie mów mu komplementów, bo wpadnie w samozachwyt - rzuciła szatynka, szczerząc się złośliwie. - Jesteś do dupy - popatrzyła na chłopaka

            - Ja?! - oburzył się muzyk. - Jak śmiesz kobietooooo?!

            - Nie mów do mnie kobieto!

            - A jak mam mówić, hę? Będę cię nazywał Seksowna Koteczka Zza Ściany.

            Szatynka przez chwilę gapiła się na chłopaka z otwartą buzią, nie wiedząc co odpowiedzieć. Skorzystałam z jej chwilowego zawieszenia i wyszłam, zostawiając dziwną parę.

            Ruszyłam powolnym krokiem w stronę wyjścia z budynku. Dzień był odrobinę wietrzny, ale dało się przeżyć. Na nowo zaczęłam rozważać swoją decyzję. Czy na pewno dobrze zrobiłam, rezygnując z danej mi przez los szansy? Cały dzień unikałam myślenia o konsekwencjach swoich wyborów i chyba nie doszłam do zbyt pozytywnych wniosków.

            - Hej, Alice!

            Uniosłam wzrok i dostrzegłam, idącego w moją stronę, znajomego blondyna.

            O nie. Tylko nie on. Nie teraz.

            - Jak życie droga poetko? - spytał z szerokim uśmiechem.

            - Dobrze - powiedziałam spokojnie. - Trochę się spieszę.

            Oczy Iana niemal wybuchały iskrami rozbawienia. Staliśmy na placu pod budynkiem Uniwersytetu.

            - Nie wątpię - stwierdził blondyn. - Włóczenie się przy uni na pewno jest oznaką spieszenia się, prawdaaaa? - przeciągnął irytująco ostatnie słowo, nadając swojej wypowiedzi aroganckiej ironii.

            Miał mnie.

            - Czego chcesz - burknęłam niemiło.

            - Och, co się stało z twoją piękną duszyczką poetko? - twarz chłopaka wykrzywiła się w grymasie udawanego smutku. - Jeszcze wczoraj tak pięknie mówiłaś o magii, a ja chciałem tylko znów usłyszeć kilka ładnych słów. Po za tym - wsadził ręce do kieszeni płaszcza. - Ktoś musi mi podnieść samoocenę. To co z tą sesją porad od pana pisarza? Sobota zbliża się wielkimi krokami.

            Zacisnęłam wargi i spuściłam wzrok.

            - Nie idę - wymamrotałam.

            - Słucham? - Ian pochylił się w moją stronę, chociaż byłam pewna, że usłyszał.

            - Nie idę - powtórzyłam głośniej.

            Clark wyprostował się z uniesionymi brwiami. Wyglądał prawie jak pan Addison.

            - Żartujesz, prawda?

            - Nie - warknęłam.

            - Dlaczego?

            - Bo tak.

            Granatowe oczy wciąż patrzyły na mnie wyczekująco.

            - Mam swoje powody - dodałam wymijająco.

            W tym momencie telefon w mojej kieszeni zaczął wibrować, oznajmiając, że ktoś na tym świecie jeszcze o mnie pamięta.

            Oczywiście tą osobą był Dan.

            - Hej - odebrałam połączenie, przygotowując się na złe wiadomości, które ostatnio nabrały brzydkiego zwyczaju napadania mnie znienacka.

            Czułam na sobie uważne spojrzenie młodego pisarza.

            - Siema - odezwał się chłopak lekkim tonem, który nie wskazywał na upojenie alkoholowe, zły stan fizyczny, czy psychiczny. - Gdzie jesteś? A nie, czekaj. Już cię widzę!

            Rozejrzałam się i natychmiast dostrzegłam zbliżającego się w naszą stronę rozczochrańca z telefonem przy uchu. Smith pomachał do mnie, a ja odpowiedziałam tym samym.

            - Chłopak? - mruknął Ian, ledwo ruszając ustami, żeby zbliżający się do nas pesymista nie zobaczył, że blondyn coś mówi.

            Skinęłam głową, a kiedy Dan zatrzymał się obok mnie, dałam mu buziaka w policzek na przywitanie.

            - To Ian - przedstawiłam Clarka. - I Dan, mój chłopak.

            Nie wyjaśniłam, gdzie poznałam pisarza. Lepiej, żeby szatyn nie miał żadnych podejrzeń. Zauważyłam, że Smith wygląda na odrobinę bardziej podekscytowanego niż zwykle.

            - Co się stało?  - spytałam, z lekkim uśmiechem.

            - Załatwiłem właśnie pomoc techniczną na koncert - odparł szczęśliwy piosenkarz. - Mój kumpel Coop się tym zajmie. I wracałem już do domu, ale pomyślałem, że po ciebie wpadnę - spojrzał z lekkim zaciekawieniem na Iana i powiedział coś bardzo nieoczekiwanego i zgubnego dla mnie. - Jeśli chcesz, to możesz przyjść posłuchać jak fałszuję. W sobotę o 20 w Dynamo.

            Blondyn natychmiast na mnie spojrzał. Pod wpływem tego oskarżycielskiego, pełnego pogardy i rozczarowania granatowego wzroku, ledwo powstrzymałam zwierzęce jęknięcie. Złapałam odruchowo dłoń Dana, szukając jakiegokolwiek schronienia.

            - Czyli to jest ten twój powód? - głos Clarka był zimny jak lód.

            - Jaki powód? - zdziwił się szatyn.

            - Nieważne - wymamrotałam, zaciskając palce.

            - Nie powiedziała ci? - brwi Iana podjechały do góry. - No nieźle...

            - O czym? - spytał co raz bardziej zdezorientowany Dan.

            - O tym, że ma występ na Variety Street - odparł spokojnie pisarz.

            Posłałam chłopakowi mordercze spojrzenie. Jak on tak mógł.

            - A co tam jest? - zainteresował się Smith, chyba już coś podejrzewając.

            - No powiedz swojemu chłopakowi - rzucił Ian, podkreślając ostatnie słowo.

            - To miejsce, gdzie młodzi pisarze występują ze swoimi pracami przed osobami znanymi w świecie prasy i literatury - wytłumaczyłam cicho ze wzrokiem wbitym w ziemię. - Potem jest mały wieczorek zapoznawczy. Nic wielkiego.

            - Nic wielkiego - przedrzeźnił mnie blondyn. - Zapomniała wspomnieć, że to nieziemsko wielka szansa na zaistnienie gdziekolwiek. Twoja dziewczyna właśnie zrezygnowała z tej nieziemsko wielkiej szansy.

            Dłoń, która do tej pory działała na mnie kojąco, stężała i stała się obca.

            - A zrezygnowałaś, bo... - zaczął ostrożnie Dan.

            - Bo ma wystąpienie w tym samym czasie co twój koncert - dokończył Clark.

            Szatyn milczał. Czułam na sobie jego spojrzenie, ale bałam się podnieść głowę. Rozczochraniec odsunął się ode mnie, puszczając moją rękę.

            - Alice - powiedział cicho. - Dlaczego mi nie powiedziałaś?

            - Przepraszam - zagryzłam mocno policzki od wewnątrz, bo łzy cisnęły mi się do oczu. - Przepraszam, powinnam była ci powiedzieć. Ale nie chciałam zostawiać się samego z koncertem. Przecież ci obiecałam.

            - Oh, dlatego uznałaś, że lepiej okłamać mnie i zrezygnować ze swoich marzeń, tak? - głos szatyna emanował spokojem.

            Był zły.

            Jezu, jaki on był zły.

            - Zamierzałaś mi w ogóle o tym kiedyś powiedzieć? - ciągnął Dan. - Czy może dowiedziałbym się za jakieś kilka lat od kogoś całkiem przypadkowego? Właściwie teraz też się dowiedziałem... Powiedziałaś o tym jakiemuś obcemu gostkowi, ale uznałaś, że mnie możesz pominąć, tak? George pewnie też wie już od dawna, w końcu razem mieszkacie.

            - To nie tak... - zaprotestowałam i wreszcie odważyłam się spojrzeć na chłopaka, co okazało się błędem.

            Bo błękitne oczy wpatrywały się we mnie z takim okropnym bólem. Bo było właśnie tak, jak szatyn mówił i żadne moje puste tłumaczenia by tego nie zmieniły..

            - Przepraszam - powiedziałam zrezygnowana. - Nie chciałam, żeby to tak wyszło.

            - Świetnie - warknął Dan, wreszcie dając upust swojej złości. - Chcesz mi o czymś jeszcze powiedzieć? Masz raka? Twoja mama umarła? Może jesteś w ciąży? Masz męża? Albo na przykład w twoim domu mieszka nie tylko wytatuowany gostek, ale też stado innych ludzi. No nie wiem, coś w tym stylu.

            Pokręciłam w milczeniu głową.

            - To może następnym razem, bądź tak łaskawa i uprzedź mnie, kiedy w twoim życiu będzie działo się coś ważnego. Będę ci wdzięczny.

            Odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem. Popatrzyłam na Iana. To nie była jego wina, ale i tak byłam na niego wściekła.

            - Jesteś dupkiem - stwierdziłam przez łzy.

            Kiedy ruszyłam za swoim chłopakiem, blondyn złapał mnie za nadgarstek.

            - Zostaw mnie - prychnęłam, próbując oswobodzić dłoń.

            - Poczekaj - silna ręka nie pozwoliła mi odejść. - Mogę ci pomóc.

            - Jak na razie to wszystko psujesz - zrezygnowałam z prób uwolnienia się i po prostu stałam tyłem do pisarza, czekając aż da mi spokój. Świat stał się rozmazany, ale powstrzymałam płacz.

            - Jak zamierzasz się z nim teraz pogodzić?

            - Nie wiem - odparłam zgodnie z prawdą.

            - A ja wiem. Musisz wystąpić na Variety Street.

            - Nie rozumiesz - odpowiedziałam sucho, patrząc na znikające za rogiem plecy Dana. - Nie mogę go zostawić samego.

            - A co, gdybym ci powiedział, że jest sposób, żebyś była na obu występach? - spytał lekko Ian, odzyskując swój zwykły humor.

            Westchnęłam głęboko.

            - Tam jest za dużo szych, żeby grzebać w godzinach wstąpień, a koncertu u Dana nikt nie przełoży.

            - A gdybym ci powiedział, że ja mógłbym zrobić coś takiego?

            Odwróciłam się w stronę uśmiechniętego chłopaka. Naprawdę nie miałam ochoty z nim współpracować, ale nic innego mi nie pozostawało.

            - Słucham.

            - O nie - zaprotestował rozbawiony pisarz. - Nie tutaj. Idziemy na obiecaną mi kawę.

            - Ale ja muszę...

            - Twój chłopak poczeka - blondyn machnął lekceważąco ręką. - Jeśli ci nie pomogę, to i tak nici ze zgody.

            Wydałam z siebie zirytowany bulgot.

            - Zgoda. Ale szybko

             Kiedy wsiadałam do samochodu z gardłem zaciśniętym od powstrzymywanego płaczu, w mojej głowie kołatało się stanowczo zbyt wiele myśli, żeby je zrozumieć.

            Tylko jedna przebiła się ponad huk

            Jestem jego największym rozczarowaniem.