29. Oszukajmy Przeznaczenie

            Chłopak patrzył na Alice, odchodzącą do kuchni, jakby stracił ostatnią deskę ratunku. George mierzył go tym swoim dziwnym wężowym spojrzeniem, a jego tatuaże poruszały się wraz z oddechem, jakby były żywe. Dan nie lubił tego gościa. Wszystko w nim było takie przerysowane i nienaturalne. Każdy gest, każdy wyraz twarzy, każde słowo emanowały arogancją. Jak Alice w ogóle mogła lubić tego pewnego siebie dupka?

            Hayden, tak samo jak szatyn, obserwował ukradkiem Dana, ale chłopak wytrwale ignorował bruneta. Zamiast tego, przyglądał się sylwetce Alice przez otwór wejściowy do kuchni. Blondynka odkapslowała trzy butelki piwa i zamarła na moment, patrząc na żółtawy płyn, przelewający się w szklanych pojemnikach. Wreszcie pociągnęła z jednego kilka sporych łyków i odstawiła na blat, żeby wyjąć z szafek jakieś przekąski. Jej ramiona wyglądały na boleśnie spięte. Sylwetka dziewczyny nie promieniowała energią jak zawsze. Wydawała się być przygnębiona i zmęczona.

            - Też to zauważyłeś? - spytał cicho George, bawiąc się pilotem do telewizora.

            - Hm? - Dan nie mógł powstrzymać niechęci w swoim spojrzeniu.

            Brunet włączył jakiś przypadkowy kanał i obejrzał się, żeby zobaczyć, czy Alice nie wraca.

            - Wygląda jak zombie - stwierdził szeptem, kiedy upewnił się, że przyjaciółka go nie usłyszy. - Co się z nią dzieje?

            Szatyn uniósł brwi. Był naprawdę zaskoczony troskliwością tego dupka. Niebieskooki zerknął znów na blondynkę i dostrzegł jej patykowate nogi oraz niemal przezroczyste nadgarstki. Już wcześniej zauważył, że Alice trochę schudła, ale ich częste spotkania zatarły cały jej nędzny obraz. Na ten widok poczuł zimną gulę w żołądku.

            - N-nie wiem - mruknął.

            - A kto ma wiedzieć, jak nie ty? - gorączkował się George. - Stary, powierzyłem ci moją małą siostrzyczkę, więc z łaski swojej opiekuj się nią porządnie, bo jak nie to przysięgam, że odetnę ci wszystkie zdolne do ruchu kończyny i ugotuję z niej potrawkę, którą podam twojej rodzinie na obiad. Od jaj zaczynając...

            - Znalazłam popcorn! - krzyknęła Alice, wchodząc do salonu z butelkami piwa.

            Kiedy stawiała je na stoliku, z kuchni dochodziło już strzelanie kukurydzy w mikrofali.

            - Źle się czujesz? - dziewczyna spojrzała zaniepokojona na Dana. - Jesteś zielony.

            Smith oddychał głęboko, a groźba Haydena wciąż huczała mu w uszach. Nie chodziło o samą treść. Raczej o fakt, że przyjaciel Alice sądził, że Dan nie dba o swoją dziewczynę.

            Przecież o nią dbał.

            Prawda?

            - Jest okay - mruknął.

            Blondynka uśmiechnęła się lekko. Jeśli ktoś tu był zielony, to raczej ona. No, chyba, że wziąć pod uwagę sińce pod oczami, które miały bardziej barwę fioletu...

            Jezu, co się z nią stało?

            - Klapnij sobie, ja załatwię ten popcorn - rzucił szatyn, niemal siłą sadzając Alice na kanapie.

            Zdziwiona dziewczyna odprowadziła Dana wzrokiem do kuchni, ale nie zaprotestowała. Smith przygotował przekąskę, myśląc gorączkowo, jak bardzo okropnym jest chłopakiem i wrócił na sofę. Usiadł obok Killean, odpoczywającej z zamkniętymi oczami i zerknął na George'a, który nie odrywał od szatyna wzroku. Blondynka poczuła zapach kukurydzy i od razu się rozbudziła. Złapała miskę i wepchnęła sobie do ust całą garść.

            - Chyba pójdę rozejrzeć się za jakąś imprezą - stwierdził nagle brunet, widząc zadowolone dziecko, w postaci jego przyjaciółki.

            - Fylko nie hałasuj, jak będziesz fracał f nocy - poprosiła niewyraźnie blondynka, wcinając popcorn.

            Przyjaciel Alice zaczął się podnosić, ale spojrzał na telewizor i zamarł. Para podążyła za wzrokiem chłopaka. Na ekranie właśnie wyświetlano zapowiedź filmu, który miał pojawić się już za chwilę.

            Dan odezwał się mechanicznie, równo z George'em. Powiedzieli dokładnie to samo, w tym samym czasie i tym samym tonem.

            - "Oszukać Przeznaczenie"...

            Alice jęknęła.

            - No to teraz się zacznie - mruknęła.

            Chłopcy spojrzeli na siebie zaskoczeni, całkiem ignorując dziewczynę.

            - Lubisz to? - spytał ostrożnie Smith.

            - Cholernie - przyznał niechętnie brunet. - A ty?

            - Uwielbiam.

            Zielone spojrzenie mierzyło się z błękitnym i przez chwilę panowała pełna napięcia cisza. Między mężczyznami pojawiła się bardzo cienka nić porozumienia, którą mogło zerwać najcichsze westchnięcie.

            - A jakie filmy jeszcze lubisz...? - odezwał się Dan.

            - Ogólnie horrory.

            - Słabe horrory?

            - Na przykład "The Ring".

            - Albo "Krzyk".

            - Cholera - mruknął Hayden.

            - Dokładnie.

            Szatyn przez chwilę szczypał nogawkę swoich spodni. Zerknął na Alice, która powstrzymywała śmiech. Ona już wiedziała, że Smith całkowicie zakochał się w jej przyjacielu, jakkolwiek by to nie brzmiało. Pozostawał jeszcze tylko jeden, najważniejszy test. Chyba nikt poza samym chłopakiem nie miał pojęcia, jak ważna jest odpowiedź na pytanie, które padnie za moment.

            - A... - Dan przeczesał włosy. - Znasz Davida Lyncha?

            - Kto to? - George uniósł brwi.

            Chłopak westchnął. A zapowiadało się tak wspaniale.

            - Wyreżyserował "Twin Peaks" - wytłumaczyła usłużnie blondynka, patrząc z uśmiechem na swoje dłonie.

            - "Twin Peaks"! - George uderzył się w czoło. - Znam to! Oglądałem to, jak byłem takim małym gówniarzem!

            Wreszcie Killean nie wytrzymała i zaczęła się głośno śmiać. Szczęście na twarzy jej chłopaka wyglądało naprawdę zabawnie. Zupełnie, jak dzieciak, który znalazł pod choinką wymarzony prezent.

            Z kolei brunet miał minę nastolatka, dostającego w prezencie pampersy. Kompletnie nie wiedział o co chodzi.

            - No co? - uniósł brwi, drapiąc się pod pachą. - Co znów powiedziałem?

            - Nic, nic - uspokoiła go szybko, chichocząca dziewczyna. - Po prostu właśnie odbiłeś mi chłopaka.

            Hayden wykrzywił twarz i spojrzał z odrazą na Dana. Niebieskooki uśmiechnął się do niego przymilnie. Właściwie wcale nie chciał robić z siebie idioty, ale skoro Killean bawiła cała sytuacja, to dlaczego nie? I tak nie zależało mu na opinii bruneta, który, widząc stanowczo zbyt przyjazne nastawienie Smitha, natychmiast nastroszył się jak wściekły kot.

            - Ja nie chciałem nikogo odbijać! - zaprotestował oburzony. - Ja wcale go nie chcę! Okay, miałem może kiedyś jakiś moment z facetami, ale nie chcę, nie pozwalam, nie zgadzam się na niego!

            Alice znów wybuchła śmiechem.

            - Hej, no nie obrażaj mnie! - Smith udał obrażonego. - Nie jestem aż taki zły!

            - Może jeszcze CIEBIE bym zniósł, ale twoje włosy... - odpowiedział Hayden, jakby to był argument niszczący każdą, nawet nikłą, możliwość powstania związku chłopaka z Danem.

            - Co jest z nimi nie tak? - szatyn złapał się za włosy troskliwym gestem. - To moja największa dumna...

            Nawet George nie mógł powstrzymać śmiechu na widok wyniosłej miny Smitha.

            - Rozumiem, że... - Hayden już szykował się do odwetu. - Twoja duma na głowie jest większa, niż ta w spodniach...

            - Leci! - krzyknęła szybko Alice, żeby przerwać dyskusję, która stawała się co raz dziwniejsza.

            Dwójka fanów słabych horrorów natychmiast skierowała wzrok na ekran. Dan od razu zapomniał o obeldze Georgea i poświęcił całą swoją uwagę ujęciu autostrady pełnej pędzących samochodów.

            Zerknął na swoją dziewczynę, która już chowała się za poduszką, mimo, że nic się jeszcze nie działo. Nie znosiła horrorów. Rozczochraniec objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Czasami w jego głowie pojawiała się ta diabelska myśl, że właściwie lubi oglądać straszne filmy z blondynką, bo mała zawsze wczepiała się w niego jak koala, sprawiając, że on sam mógł poczuć się potrzebny, chociażby po to, żeby stanowić wielką poduszkę anty-horrorową.

            - Nie musimy oglądać - szepnął, głaszcząc ją po włosach.

            Rozsypany kok dziewczyny musnął brodę Smitha, gdy blondynka obróciła się w stronę filmu.

            - Jest okay - wymamrotała, odruchowo głaszcząc materiał jego koszulki, jak to miała w zwyczaju.

            Chociaż dzisiaj, tradycyjny gest wydawał się być mniej pewny niż zawsze. Pisarka od rana zachowywała się trochę nienaturalnie, ale szczerze mówiąc na początku Dan zwalił winę na to wczorajsze burrito, którego obje zjedli stanowczo za dużo. Kiedy jednak nawet George zwrócił mu uwagę na samopoczucie Killean, szatyn zaczął podejrzewać, że nie jest dobrze.

            Chłopak pocałował czubek głowy blondynki.

            - Jeśli coś będzie nie tak, to powiedz, okay? - poprosił i wcale nie chodziło mu tylko o film.

            - Jasne.

            Był pewien, że Alice zasnęła po jakiś pięciu minutach seansu.

***

            Gdy tylko pojawiły się napisy końcowe, George wystrzelił na miasto, twierdząc, że spóźnił się na imprezę. Jeszcze nie wiedział do końca na jaką, ale na pewno już się zaczęła. Dan siedział jeszcze jakiś czas w bezruchu, obserwując przesuwające się literki i głaszcząc śpiącą Alice. Blondynka obudziła się dopiero, gdy głośna reklama definitywnie zakończyła film.

            - I po krzyku... - stwierdziła sennie dziewczyna, unosząc głowę z kolan Smitha.

            - W sensie dosłownym i przenośnym - potwierdził chłopak.

            Killean szybko się umyła, a szatyn posprzątał butelki i miskę, a kiedy łazienka się zwolniła, wlazł pod prysznic. Przez chwilę stał pod strumieniem gorącej wody, opierając się o zimne kafelki. Pojawiło się niebezpieczeństwo, że chłopak zaśnie na stojąco, więc szybko się umył i wytarł włosy ręcznikiem. Przeszedł do sypialni dziewczyny i zastał Alice, gapiącą się na jedną z kartek, przyczepionych do ściany. Na widok Dana, szybko wskoczyła do łóżka i uśmiechnęła się lekko. Smith położył się pod kołdrą na boku i obserwował, jak blondynka usiłuje rozwiązać kok. Kiedy wreszcie rozplątała ściśnięte przez cały dzień włosy, skotłowany zapach szamponu, uwięziony w suple aż do tej pory, rozproszył się dookoła, jak świetliki zamknięte w słoiku.

            Dan zmarszczył brwi. Dziwne porównania nasuwały mu się nocą. Może powinien je zapisywać?

            Myśl o notowaniu czegokolwiek rozpłynęła się w zapachu Alice, który otulał szczelniej niż kołdra. Chłopak odetchnął głęboko, jakby dopiero teraz mógł normalnie funkcjonować. Blondynka zgasiła światło i zwinęła się w kulkę, plecami do szatyna. Smith poczuł się nagle najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, mogąc po prostu przytulić ciepłe ciało swojej dziewczyny. Jej skóra była miękka i znajoma, a kojący oddech odstraszał czające się w mroku myśli.

            - Śpij - mruknęła blondynka cicho.

            Zasnął.

            Nie wiedział, że ona nie spała jeszcze przez długi czas.

~.~.~.~

Siedzę w domu chora (tak, wreszcie poszłam do lekarza! możecie być ze mnie dumni, powiedział, że w jakiś cudowny sposób sama wyszłam z zapalenia płuc i do wyleczenia pozostało już tylko zapalenie gardła yay!) i pomyślałam, że chyba czas wziąć swoje smutne cztery litery w garść i przestać użalać się nad sobą! Idą święta, trzeba pisać zlecenia i wrzucać sceny, łamiące serce, żeby poziom świątecznych endorfin was nie zabił!

Wieeeem, wiem, że rozdział jest stanowczo zbyt krótki jako przeprosiny po długiej nieobecności (c'mon tydzień to nie tak dużo, pewnie się cieszycie, że ode mnie odpoczęliście), ale mam zasadę, że w jednej notce nie mogą występować dwa dni na raz. Nie martwcie się jednak, jeszcze przed weekendem dostaniecie nową scenę. Specjalnie zrobię sobie zapas w wersjach roboczych, żeby już mój humor w żaden sposób nie wpłynął na częstotliwość rozdziałów!

Ahoj moi dzielni kamraci!

(Alicja leci na ostrych antybiotykach i biega po domu, śpiewając Axe to Grind (tak, zapalenie gardła wcale mi w tym nie przeszkadza, chociaż moja wersja może się odrobinę różnić od mega mega seksownego głosu Dana), więc wybaczcie jej dziwne zachowanie, jest naćpana ._.)

PS: Znalazłam wreszcie zdjęcie idealnego pokoju Alice, ale jego opis z perspektywy bohaterów akurat mi się tu nie wpasował, więc wrzucę go gdzieś, kiedyś, później, na razie macie samo zdjęcie.

+ Dan "massive child" jako gif dnia!