26. Locked Out of Heaven

            To co zastałam w domu odrobinę różniło się od tego, co zostawiłam, wychodząc wczoraj wieczorem.

            - Co...Ty... Zrobiłeś.

            George leżał na kanapie i oglądał telewizję.

            - No co, sama tu przyszła - mruknął.

            Obok bruneta leżała moja sąsiadka z góry w samej bieliźnie i słodko spała. Właściwie Madleen nie dawała mi wielu powodów do nienawiści, ale nigdy za nią nie przepadałam. Irytowały mnie tony makijażu, na jej twarzy, różowe szpilki, które tupały głośno w środku nocy, gdy dziewczyna wracała z licznych imprez, ale najgorsze były chyba te rozjaśniane blond włosy. Każdy stereotyp o blondynkach został zawarty w tej jednej istotce, chichoczącej jak lalka.

            - Czy wy... - nie dokończyłam zdania. - Nie zrobiłeś mi tego, prawda stary?

            Twarz George'a rozjaśnił uśmiech.

            - Nie będę wdawał się w szczegóły. Nie chcesz tego.

            Jęknęłam głośno ze zrezygnowaniem. Złapałam z podłogi zwiniętą sukienkę w dwa palce. Oczywiście była niewyobrażalnie krótka. I różowa.

            Podeszłam do dziewczyny i potrząsnęłam jej ramię. Puste butelki po alkoholu, leżące pod stolikiem nie uszły mojej uwadze. Madleen zmarszczyła drobny nosek i uchyliła wydłużane rzęsy, patrząc na mnie nieprzytomnie.

            - Cześć Alice - rozpromieniła się na mój widok.

            - Zdaje się, że... emmmm... Brakuje ci kilka części garderoby - mruknęłam, podając blondynce jej ubranie.

            Dziewczyna spojrzała na siebie i przyjęła sukienkę.

            - Ojej - zachichotała. - Kiedy to się stało?

            - Nie mam pojęcia - uśmiechnęłam się nieszczerze i trzepnęłam George'a w tę pustą łepetynę, gdy pożerał wzrokiem pośladki dziewczyny w koronkowych majtkach.

            - Ja tylko chciałam pożyczyć trochę kawy rozpuszczalnej - tłumaczyła Madleen, ubierając się. - Ale nie było cię, a... - spojrzała niepewnie na Haydena.

            - George - podpowiedziałam usłużnie.

            - A George... - blondynka znów się uśmiechnęła. - Geroge nie wiedział, gdzie trzymasz kawę, więc zaproponował, żebym na ciebie poczekała, a ja przystałam na propozycję.

            Poszłam do kuchni i wyjęłam z szafki puszkę z resztką kawy. I tak kupiłam już nową. A mój przyjaciel doskonale wiedział, gdzie ją trzymam. Mały gwałciciel.

            - Bardzo dziękujęęęęę - pisnęła szczęśliwa Madleen. - To ja już będę lecieć. Teraz na pewno nie zasnę. Pa George! - pocałowała w usta siedzącego na sofie bruneta, rozpłaszczając na nim swój zapush-upowany biust. - Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.

            Zamknęłam za  blondynką drzwi i wróciłam do salonu. Stałam nad chłopakiem i patrzyłam na niego oskarżycielskim wzrokiem tak długo, aż zareagował.

            - No co? - burknął niezadowolony, że przeszkadzam mu w oglądaniu Project Run Away. - Miałem zmarnować szansę? Wiesz jaki jestem.

            - Jeśli będziesz pieprzył panienki w moim domu, to nie będziesz miał do niego wstępu - warknęłam wściekła. - Rób sobie co chcesz, ale ja nie chcę potem znajdować ich bielizny. Albo, co gorsza - wzdrygnęłam się. - Twoich gumek. Albo twoich gaci. Nie chcę widzieć żadnych śladów twojego życia seksualnego w moim domu. W ogóle żadnych śladów twojej obecności. Jasne?

            Geroge westchnął, ale chyba do niego dotarło. Z tym chłopakiem trzeba było rozmawiać rzeczowo i jasno aż do bólu, bo inaczej zinterpretuje to na swój porąbany sposób.

            - No dobra, dobra - powiedział pokojowo. - Sorry moja najukochańsza zakonnico. Nie będę już, okay?

            - Okay - kiwnęłam głową. - A teraz idź wyrzucić śmieci.

            - Ale...

            - Wyrzuciłeś gumkę do kosza, prawdaaaaa? - upewniłam się, czując, jak mdłości po turlaniu się w parku wracają.

            - No raczej - oburzył się Hayden. - Aż tak bezczelny nie jestem, żeby ci zostawiać takie niespodzianki.

            - ,,Niespodzianki" to dobre określenie - stwierdziłam zimno. - Rusz tyłek i wyrzuć śmieci.

            George podniósł się ciężko i ruszył do kuchni, żeby spełnić moje polecenie.
          Weszłam do sypialni i rozejrzałam się podejrzliwie. Na szczęście do mojego azylu nikt nie wchodził. Zamknęłam drzwi i padłam twarzą na łóżko. To był ciężki dzień. Powinnam zacząć pisać pracę na spotkanie w sobotę. Uniosłam głowę, żeby zerknąć, która godzina. Było już po ósmej. Niedługo będę musiała jechać do Dana, żeby spędzić u niego kolejną, anty-koszmarową noc. Moja głowa zapadła się z powrotem w kołdrze, która stłumiła zwierzęce zawodzenie, wydobywające się z mojego gardła. Tak strasznie mi się nic nie chciało. Zacznę jutro. Naprawdę.

***

            Zgasiłam lampkę i zwinęłam się w kulkę na łóżku Dana. Chłopak zanurzył nos w moich włosach i westchnął.

            - To chyba jedyna dobra strona koszmarów - mruknął zadowolony.

            - Mam wrażenie, że udusisz się przez sen moimi kłakami, które wejdą ci do nochala - odpowiedziałam, bawiąc się obejmującą mnie dłonią.

            - Wątpię - zaoponował Smith. - Raczej po prostu obudzisz się z włosami w moich glutach.

            - Fuuuuuj - zachichotałam. - Ale przynajmniej zobaczę jak mi w zielonych włosach...

            - Ochyda - stwierdził chłopak.

            Zamknęłam oczy z uśmiechem na ustach. Powoli zapominałam o wszystkim. Oddech rozczochrańca działał jak kołysanka, którą mama śpiewała mi kilkanaście lat temu.

            Kilkanaście lat temu.

            Jak dużo czasu minęło odkąd byłam dzieckiem...

            Pisałam mamie wierszyki na Dzień Matki.

            Miałam błękitny kocyk.

            I chomika...

            Lubiłam swojego chomika.

            Fajnie było być dzieckiem.

            - Alice...?

            Ocknęłam się ze swoich dziwnych, sennych myśli. Dan czekał w milczeniu na moją reakcję.

            - Hmm - wymruczałam pytająco

            - Dziękuję - szepnął szatyn.

            - Spoko - odparłam cicho, chcąc już tylko zasnąć.

            - Ale naprawdę - kontynuował chłopak. - Nie wiem co bym teraz bez ciebie zrobił. Może by już mnie nawet nie było. Może całkiem bym zwariował. Jesteś moją deską ratunkową. Bez ciebie nie szykowałbym się teraz do koncertu. Wciąż śpiewałbym do czterech białych ścian. I chyba nie boję się aż tak, jak bałem się na początku. Wiem, że jeśli będę stał na scenie i patrzył na ciebie, to nic złego się nie stanie. Dopóki będziesz ze mną, wszytko będzie okay.

            Patrzyłam szeroko otwartymi oczami w ciemność.

            Sobota.

            - Sobota - powiedziałam głucho.

            - Tak - wyczułam uśmiech Dana. - Wielki dzień.

            Sobota.

            Nie mogłam tego zrobić.

            Nie mogłam zostawić rozczochrańca samego na scenie. Nie po tym co mi właśnie powiedział. Nie mogłam powiedzieć mu, że mnie nie będzie, że będę zbyt zajęta swoimi sprawami, że po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, musi radzić sobie sam.

            Ciemność nie działała na mnie dobrze. Podejmując decyzję w ciepłych objęciach śpiącego Dana, czułam czające się w mroku koszmary.


~.~.~.~


Zgodnie z umową, dzisiaj nowy, krótki rozdział!
Trochę George'a, który jest okropnym idiotą, trochę Dalice, które jest kochane, trochę Dana, który jest jeszcze kochańszy i... mały zalążek problemów. Jeśli mogę to tak nazwać... Chyba mogę. 
W sam raz na połowę tygodnia! Trzymajmy się, już wkrótce weekend, a tymczasem dzisiejszy gif, którego źródło zawsze powoduje u mnie stanowczo za dużo uczuć:

Bastille - Locked Out of Heaven