24. Flashback - Dalice [10k!!!]

10 000 wyświetleń kochani!

To niesamowite, serio, nigdy przenigdy nie sądziłam, że tyle razy ktoś wejdzie na blog z moimi wypocinami.

Nie wiem, co mam jeszcze powiedzieć.. Wiecie, że jestem wam wdzięczna za wszystkie te komentarze, za to, że ciągle jesteście ze mną i moimi głupkami. Kocham was wszystkich najbardziej na świecie!
Z tej okazji zabawiłam się ze zdjęciami i stworzyłam to:

"Siedzieliśmy na trawniku i przyglądaliśmy się naszym złączonym dłoniom,
rozmawiając o wszystkich lękach, które krążyły gdzieś na granicy
snu i jawy"

Kompletnie nie znam się na przeróbkach, ale postanowiłam zmarnować trochę czasu, a skoro nadarzyła się taka okazja, to czemu się z wami nie podzielić? :D
A teraz przechodzimy do części, która pewnie najbardziej was interesuje. 

Jest to kontynuacja Rozdziału 16., czyli moment, w którym - jak lubię to określać - Dan i Alice stają się Dalice.
Miłego czytania, mam nadzieję, że się wam spodoba!

~.~.~.~

            To nie jest tak, że nigdy się nie całowałam.

            Ani tak, że spodziewałam się fajerwerków lub trzęsienia ziemi.

            Kiedy Dan powoli się odsunął, odetchnęłam cicho. Podczas pocałunku nic mi nie przeszkadzało. Było ciepło, wygodnie i przyjemnie. Widząc zamglone błękitne oczy, chciałam znów się tak poczuć. Doszłam do wniosku, że mogłabym całować rozczochrańca codziennie.

            Albo nawet częściej.

            - ,,Tylko pocałunek" - szepnął chłopak.

            Zamrugałam, wciąż otoczona zapachem szatyna, z jego dłonią na policzku.

            - Hm? - mruknęłam niepewnie.

            - Nic, nic... - Smith zniknął z mojej przestrzeni osobistej, pozostawiając po sobie jakiś nieprzyjemny, niewygodny chłód. - Teraz chyba naprawdę powinienem już pójść...

            Wstał z kanapy, a ja znieruchomiałam, wsłuchując się w przemykającą przez moją głowę myśl.

            ,,Nie podobało mu się."

            To nic. To nie musi być wcale twój wymarzony facet, nie? Może nie umiesz się całować? Zdarza się. Z resztą, wcale nie było aż tak idealnie... Nic specjalnego, prawda? Nic się nie stało.

            Mimo to, nie mogłam wydusić z siebie nawet słowa, czując, jak w gardle pojawia się bolesna gula.

            - Umm... Okay - również się podniosłam.

            Odprowadziłam szatyna do drzwi z walącym sercem i czerwonymi policzkami. Nie mogłam powstrzymać palców, przeczesujących włosy. Zerkałam raz po raz na chłopaka i rumieńce na jego twarzy. Chyba poczochrałam mu trochę fryzurę, ale i tak nikt tego nie zauważy.

            - Do widzenia - powiedziałam, gdy Dan znalazł się za progiem.

            Patrzyłam na jego stopy w czerwonych conversach. Znów mu przemokną. Kto normalny chodzi w trampkach zimą?

            - Do widzenia - odparł równie cicho Smith i tak po prostu odszedł.

            Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie czołem, oddychając głęboko. Nic wielkiego właściwie się nie wydarzyło. Ludzie próbują, czasem nie wychodzi, ale czy to ma aż takie znaczenie? Trzeba po prostu żyć dalej i nie przejmować się zwykłymi potknięciami...

            Och, kogo ja próbowałam oszukać?

            Chciałam być z rozczochrańcem. Chciałam po prostu rozmawiać z nim, jak do tej pory, oglądać filmy, siedzieć w ciszy, ale... Ale chciałam też trzymać dłoń ze zgrabnymi palcami, chciałam całować wąskie usta i głaskać dwudniowy zarost. Chciałam być z Danem w każdy możliwy sposób.

            Przyznać się przed samą sobą czy nie?

            Kochałam go.

            Co tu ukrywać?

***

            Gdy tylko usłyszał zamykane drzwi, chciał zawrócić i paść przed Alice na kolana, żeby błagać o wybaczenie za bycie takim frajerem. Dlaczego wyszedł? Dlaczego z nią nie został? Przecież blondynka wyraźnie czekała, aż chłopak coś powie.

            Dan zszedł na niższe piętro i oklapł na schodach, zastawiając się co jest z nim nie tak. Nigdy wcześniej nie miał takich problemów z dziewczynami. Całował się, jak miał 14 lat, a swój pierwszy raz odbył jako szesnastolatek, więc dlaczego wizja jego obok Alice Killean napawała szatyna takim przerażeniem? Smith tak bardzo bał się, że coś zepsuje, że psuł wszystko, co zepsuć się dało.

            Światło na klatce schodowej zgasło, zostawiając Dana samego w ciemności ze swoimi myślami.

            Więc chłopak siedział.

            I myślał.

            I myślał...

            I myślał...

            I myślał już tak długo, że właściwie zapomniał o czym myślał.

           

            Wreszcie schody znów stały się widoczne. Rozczochraniec drgnął, oślepiony nagłą jasnością, wsłuchując się w zmęczone kroki. Na szczęście, mieszkaniec bloku zajmował apartament na parterze, więc nie nastąpiło niezręczne spotkanie z szatynem siedzącym po ciemku na schodach.

            Dan nie pozostał jednak bez towarzystwa.

            Małe stworzonko wdrapało się na drugie piętro i usiadło na przeciwko Smitha, przyglądając mu się uważnie. Niebieskooki czuł się niezręcznie, będąc obserwowanym przez rudego kota. Zwierzak sprawiał wrażenie, jakby obojętność człowieka na jego uroczą naturę, bardzo go bulwersowała.

            Żarówki po raz kolejny wyłączyły się automatycznie, pogrążając dziwną parę w mroku. Chłopak miał wrażenie, że wciąż czuje na sobie koci wzrok, ale mimo to, nie ruszył się z miejsca.

            Nagle w całej klatce rozległo się przeraźliwe miauczenie. Już po kilku chwilach drzwi do jednego z mieszkań otworzyły się, zalewając korytarz światłem dochodzącym z wnętrza pomieszczenia. Pomarszczona staruszka w szlafroku podniosła swojego pupila, ziewając.

            - Panie Middlestone - jęknęła bezzębnymi ustami. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie można wracać do domu o tak późnej porze. Zamartwiałam się o ciebie, a Maggie chciała już wyruszyć na poszuk... MATKO BOSKA.

            Kobieta niemal podskoczyła na widok ciemnej sylwetki, siedzącej na granicy widoczności. Dan zerwał się z miejsca.

            - Przepraszam - powiedział szybko. - To tylko ja, Dan.

            - JEZUS MARIA - zawodziła dalej pani Sophie. - Mam zawał... Umieram...

            - Nie, nie, nie - zaprotestował przerażony chłopak. - To tylko ja. Przepraszam. Wszystko w porządku - złapał staruszkę za ramiona, wciąż ściskające zjeżonego kota. - Niech pani nie umiera. Bardzo panią proszę.

            Jeszcze mu tylko brakowało ulubionej sąsiadki Alice na sumieniu. Szatyn już wyciągał telefon z kieszeni, żeby dzwonić po pogotowie, gdy jęk pani Sophie przerodził się w chichot. Rozwodnione oczy z rozbawieniem wpatrywały się w zestresowane błękitne spojrzenie.

            - No już, już - kobieta położyła pomarszczoną dłoń na komórce Dana. - Tak sobie żartowałam. Myślisz, że podczas wojny, przystojny, młody mężczyzna czatujący po ciemku pod twoim domem, to najstraszniejsza rzecz, jaka może ci się przytrafić? O nie mój drogi - staruszka pokręciła głową, głaszcząc pana Middlestona. - Przeżyłam naprawdę gorsze rzeczy. A ty co tu robisz dziecko? Chcesz wyjść na schadzkę? - uniosła zachęcająco brwi, a biedny Dan, wciąż lekko zszokowany szybkim rozwojem akcji, pokręcił odruchowo głową.

            - Nie, raczej... raczej nie z... panią - wyjąkał zmieszany, a kiedy zdał sobie sprawę, jak niemiło zabrzmiała jego odpowiedź, zrobił się jeszcze bardziej czerwony, niż przed chwilą.

            - Och, rozumiem... - spojrzała wymownie na sufit, gdzie znajdowało się mieszkanie Alice. - Więc czemu tu jeszcze jesteś?

            - Ja... - chłopak przeczesał włosy. - To nie takie łatwe.

            - Oczywiście... - sąsiadka blondynki przewróciła oczami. - Nic nigdy nie jest łatwe. Nie masz jednak na co czekać. Życie jest krótkie i trzeba z niego korzystać pełnymi garściami. Idź wreszcie i powiedz, że ją kochasz, bo ta biedna dziewczyna czeka na to już stanowczo za długo!

            - Ale... - zaprotestował słabo Dan.

            - Nie ma żadnego ale! - przerwała mu stanowczo kobieta. - To ty jesteś mężczyzną w tym związku! Trochę odwagi żołnierzu!

            Po takim właśnie okrzyku bojowym, pani Sophie z godnością wmaszerowała do swojego mieszkanka i trzasnęła drzwiami tuż przed nosem Smitha.

            - Ale...

***

            Wyjęłam płytę z DVD. Dan oczywiście zapomniał o niej, gdy w popłochu uciekał z mojego mieszkania. Ostrożnie spakowałam krążek do plastikowego pudełka i właśnie zastawiałam się, czy zjeść kompletnie rozpuszczone lody, czy wywalić je do kibla, gdy w mieszkaniu rozległ się dzwonek do drzwi.

            Znieruchomiałam na kilka sekund, a już po chwili stałam w holu, patrząc przez wizjer na chłopaka, przeczesującego nerwowo włosy. Otworzyłam bez zastanowienia, czując koziołkujące serce. Nie zdziwiłabym się, gdyby wylądowało gdzieś w lewym kolanie albo za uchem...

            - Przepraszam - zaczął Dan, jeszcze zanim zdążyłam się odezwać. - Nie powinienem był wychodzić. Przepraszam. Nie gniewaj się na mnie. Jestem idiotą. Przepraszam.

            Uśmiechnęłam się lekko, czując, jak odżywa we mnie głupia nadzieja. Skoro wrócił, może coś jeszcze z tego będzie.

            - Nie szkodzi - odparłam cicho przez zaciśnięte gardło.

            - Przepraszam.

            - Wiem.

            Zapadła niezręczna cisza.

            - To... - chłopak pozwolił sobie na proszący uśmiech. - Dostanę jeszcze jedną szansę? Tym razem nie ucieknę i nie będę zachowywał się jak palant, obiecuję.

            Jezu, czemu on patrzył na mnie tak nieśmiało, jakbym coś mu zrobiła.

            Miałam zamiar zareagować na prośbę bardzo racjonalnie, ale chyba coś nie wyszło, bo rzuciłam się Smithowi na szyję.

            - Jasne, że tak - powiedziałam, wtulając nos w jego chudą szyję, poznaczoną wypukłymi żyłkami.

            - Serio? - spytał zdziwiony chłopak, odruchowo obejmując mnie w talii.

            - Uchym...

            Po raz kolejny tego wieczoru zrobiło się tak przyjemnie i wygodnie, że mogłabym zasnąć na stojąco w objęciach ciepłych ramion.

            Przez chwilę właściwie nie chciałam się ruszać i nie przeszkadzałoby mi, gdybyśmy stali na klatce schodowej w ten sposób przez całą noc, ale po kilku sekundach odsunęłam się od Dana, całując po drodze zakrzywienie jego szczęki, tuż przy uchu. Chyba jeszcze nigdy nie widziałam na twarzy rozczochrańca tak ślicznego uśmiechu. Wszystkie drobne zmarszczki wokół błękitnych oczu stały się widoczne, a samo spojrzenie było tak migotliwe, że zakochałam się w nim po raz kolejny. Co za okropny dork.

            - To... - odezwał się ponownie szatyn. - Spotkamy się jutro?

            - Spotykamy się codziennie - zauważyłam rozbawiona.

            - Ale wiesz, tak bardziej...

            - Tak bardziej na randce? - upewniłam się.

            - Tak bardziej na randce - Smith skinął głową. - Po południu. Przyszedłbym po ciebie...

            - Jasne.

            - No to... - Dan przygryzł wargę, bo nie mógł powstrzymać się przed szczerzeniem. - Do jutra rano?

            - Uchym.

            Szatyn przez chwilę przyglądał mi się, jakby chciał coś powiedzieć, a jednocześnie czym prędzej stąd odejść. Wyglądał jak niezdecydowany szczeniak.

            Wreszcie wybrał jeszcze trzecią opcję.

            W sensie, że...

            Znów mnie pocałował.

            Tak po prostu. Spontanicznie, naturalnie, nie za długo, nie za krótko. Tylko po to, żeby powiedzieć ,,do widzenia" bez słów. Zachowywaliśmy się jaka para dzieciaków upitych szczęściem, ale wcale mi to nie przeszkadzało.

            - Boże, ja chyba naprawdę cię kocham - szepnął Dan z twarzą kilka centymetrów od mojej.

            Potem zarumienił się na calutkiej twarzy i odsunął z szerokim uśmiechem, spuszczając wzrok, jakby był okropnie zażenowany swoją śmiałością. Pomachał do mnie, schodząc na niższe piętro. Stałam w progu mieszkania, obserwując znikającą czuprynę, którą od teraz mogłam czochrać, kiedy tylko chciałam.

            - Ja też cię chyba kocham! - odkrzyknęłam.

            Echo mojego głosu rozniosło się po całym budynku, ale mimo drugiej w nocy na zegarku, nie poczułam się nawet wstydu.

            Słysząc śmiech Smitha, sama zachichotałam i zamknęłam drzwi.

            Piętro niżej pani Sophie siedziała na fotelu przy lampce, głaszcząc pana Middlestone i uśmiechając się szeroko.

            - Miłość młodych ludzi jest taka piękna - powiedziała kobieta do kota. - Taka piękna...

            A ja nie mogłam spać do rana.