21. Flashback - Lubisz osobę, którą się stałaś?

[listopad]

            - To wszystko nie jest takie proste - burknęłam, a z moich ust wydobył się obłoczek pary.

            Na dworze robiło się coraz zimniej.

            - Oczywiście, że nie jest - Dan wzruszył ramionami. - Nic nie jest proste.

            Ominęliśmy kolejną kałużę. Cały chodnik zmienił się w jedno wielkie bagno. Liście w parku, o ostrych kolorach, zszarzały od jesiennych deszczy, ale słońce, które pojawiło się na niebie pierwszy raz od dwóch tygodni, powoli zwracało im wesołe barwy. Mimo ogromnych starań żółtej kuli nad nami, początek listopada zapowiadał już nadchodzące mrozy.

            - Medycyna to dobry zawód - powtórzyłam swoją mantrę. - Skoro już się dostałam, to muszę kontynuować naukę. Nie pozostało mi nic innego.

            - Przecież potrafisz pisać - naciskał dalej Dan.

            - Ale co mi z pisania, jak nie będę miała kasy na chleb? - fuknęłam na przyjaciela. - Pomińmy fakt, że teraz też jej nie mam...

            - Och przesadzasz - szatyn przewrócił błękitnymi oczami. - Masz zlecenia na pisanie i tak po prostu z nich rezygnujesz. Powinnaś zacząć spełniać swoje marzenia.

            - I kto to mówi! - oburzyłam się. - A co z tobą piosenkarzu? - spiorunowałam Smith'a wzrokiem.

            - Zagrałem na kilku akademiach - zauważył chłopak.

            - Napisałam kilka zleceń - odparłam tym samym tonem, szczerząc się złośliwie

            - Ale ja nie umieram codziennie ze smutku - powiedział cicho Dan. - Mogę mieć opinię największego pesymisty w Londynie, ale to ty jesteś najbardziej nieszczęśliwa.

            Uśmiech znikł z mojej twarzy. Zatrzymałam się. Szatyn stanął na przeciwko mnie i westchnął, chowając usta w nowym szaliku, który dostał od starszej siostry.

            - Dlaczego to powiedziałeś? - spytałam, patrząc na swoje stopy.

            - Bo wszyscy inni milczą. Nie podoba mi się patrzenie na twój smutek. Każdy uważa, że jesteś niepoprawną, wiecznie szczęśliwą optymistką. Nawet ty tak uważasz. Ale po prostu za uśmiechem chowasz swój ból.

            Milczałam.

            - No zaprotestuj - mruknął Dan. - Powiedz, że nie mam racji.

            Powoli uniosłam głowę. Czułam, jak kruszy się cała moja uśmiechnięta twarz.

            - Codziennie przed snem płaczę - wyznałam niemal szeptem. - Nikt o tym nie wie. Nikt nie powinien tego wiedzieć.

            Ramiona chłopaka opadły, a jego spojrzenie złagodniało.

            - Dlaczego to sobie robisz? - zapytał miękkim głosem.

            - Nie wiem - pokręciłam głową. - Nie mam najmniejszego pojęcia.

            - Boisz się, że nie będziesz wystarczająco dobra w tym co kochasz.

            Pokiwałam głową, zagryzając wargi. Słowa Dan'a bardzo bolały. Chyba przez to, że mówił prawdę. Wypowiadał na głos myśli, które od tylu lat ukrywałam przed samą sobą.

            - Ja mam tak samo - kontynuował Smith. - Ale przynaję się do tego i staram się pracować nad własnymi słabościami. A ty?

            Zamknęłam oczy, czując szczypanie pod powiekami. Dlaczego on mówił te wszystkie ważne rzeczy? Dlaczego sprawiał, że zaczęłam zastanawiać się nad tym, nad czym nie chciałam się zastanawiać?

            - Powiedz mi, co ja mam niby teraz zrobić? - wydusiłam wreszcie. - Mam rzucić całą swoją dotychczasową pracę i bezmyślnie polecieć za marzeniami? Powiedz, skoro jesteś taki mądry.

            Popatrzyłam wyczekująco na Dan'a, ale jego twarz stała się dziwnie zamazana.

            - Nie wiem - chłopak wzruszył ramionami. - Ale jeśli nie zrobisz nic, to jaka będzie twoja odpowiedź, kiedy za dziesięć lat zapytam cię: czy lubisz osobę, którą się stałaś?

            Zacisnęłam zęby. W tym momencie wszystkie mury, które postawiłam, żeby zasłonić wysypisko mojej duszy, runęły, ukazując martwe pole w całej swojej okazałości. Byłam złamana. Przez społeczeństwo. Przez rzeczywistość. I przez samą siebie.

            Łzy spływały mi po policzkach, kiedy oparłam się czołem o pierś Dana. Nie chciałam, żeby ktokolwiek widział, że płaczę.

            - Nie - odpowiedziałam na jego pytanie. - Moja odpowiedź będzie brzmiała: nie.

***

            ,,Przez cały tydzień unikam Dan'a i jego wyczekującego spojrzenia. On naprawdę chce, żebym rzuciła medycynę. Ale jak niby mam to zrobić? Gdzie miałabym się podziać, jeśli tak po prostu zrezygnuję ze studiów? Nie wiem co mam robić."

            - Cześć, ty jesteś Alice Killean?

            Uniosłam głowę znad zeszytu i szybko zamknęłam swój notatnik. Dziewczyna, która mnie zaczepiła miała czarne włosy związane w luźny warkocz i oczy koloru chłodnej stali. Mimo zimnego spojrzenia na jej różowych ustach gościł miły uśmiech, który rozświetlał całą twarz. W drobnych dłoniach trzymała tacę z parującą potrawką z kurczaka.

            - Tak, to ja - odparłam niepewnie.

            - Mogę dołączyć? - nieznajoma spojrzała na wolne siedzenia przy moim stoliku.

            - No jasne - kiwnęłam głową.

            - Nazywam się Olivia Turner - przedstawiła się brunetka, siadając. - Jestem na pierwszym roku pisarstwa.

            Zagryzłam policzek od wewnątrz. Czego ona ode mnie chciała?

            - Słyszałam, że jesteś na medycynie - rzuciła Olivia, grzebiąc w swoim talerzu. - I że trochę minęłaś się z powołaniem...

            Wzruszyłam ramieniem w odpowiedzi. Czułam, że Dan maczał palce w całej tej sytuacji.

            - Słyszałam również, że jesteś dobra w pisaniu... - ciągnęła dziewczyna.

            - Niektórzy tak mówią - odparłam obojętnie, popijając sok jabłkowy.

            - No widzisz, a ja, jak się okazało, nie jestem w tym dobra - na bladych policzkach Olivii pojawiły się lekkie rumieńce. - To miał być tylko mój plan B...

            - A co było twoim planem A? - wreszcie zainteresowałam się dziewczyną.

            - Medycyna - westchnęła studentka. - Zawsze o niej marzyłam i złożyłam papiery do wielu szkół, ale... Coś się z nimi stało. Nie mam pojęcia o co chodziło, ale kiedy pytałam o moje podania, wszystkie uczelnie odpowiadały, że nie otrzymały ode mnie zgłoszenia.

            Spojrzałam na smutną dziewczynę ze współczuciem. Wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. Nigdy nie sądziłam, że coś takiego mogłoby się komukolwiek przydarzyć.

            - Na drugim naborze zabrakło miejsc, a na pisarstwie zostało jeszcze kilka, więc teraz jestem tutaj - Olivia westchnęła ciężko. - Ale wcale nie chcę być.

            Zastanawiałam się, czy brunetka zmierza w jakimś konkretnym kierunku, czy po prostu chciała podzielić się swoim żalem z osobą, która tak samo jak ona, przegrała własne życie.

            - Naprawdę mi przykro - mruknęłam niepewnie.

            - Och, niepotrzebnie - dziewczyna ożywiła się nagle. - Bo widzisz, możemy sobie pomóc.

            Popatrzyłam na jej zachęcający uśmiech, bojąc się, że wpakuję się w jakiś okropny bałagan.

            - Możemy zamienić się miejscami - powiedziała Olivia.

***

            - Halo? - rozległ się głos w domofonie.

            - To ja - warknęłam do telefonu. - Natychmiast otwieraj.

            Rozległ się cichy pisk. Weszłam do holu, w którym jak zawsze panowały egipskie ciemności. Na górze otworzyły się drzwi, zalewając klatkę schodową białym światłem. Dan z poczochranymi włosami i we wzorzystym swetrze poczekał cierpliwie, aż wejdę na górę. Nie skomentował mojego głośnego tupnięcia na każdym schodku. Wytrzymał moje mordercze spojrzenie i palec, który wbiłam mu w mostek.

            - Czy to ty nasłałeś mnie na Olivię Turner? - wysyczałam, mrużąc oczy.

            Jak wyglądać groźnie wobec chłopaka, który jest od ciebie wyższy piętnaście centymetrów i przygląda ci się z góry, a w jego błękitnych oczach iskrzy uśmiech?

            - Nie wiem o czym mówisz - powiedział niewinnie Smith.

            Wydałam z siebie cichy warkot.

            - Przestań się wtrącać w moje sprawy.

            - Nie-e.

            Niemal uniosłam brwi. Dan zachowywał się jak pięcioletnie dziecko, które chce zrobić na złość rodzicom.

            Cofnęłam dłoń z piersi szatyna i przeczesałam włosy palcami.

            - Oh, jak ja cię nie znoszę! - sapnęłam, tracąc całą wolę walki. - Jesteś okropny, co ty mi robisz?!

            Nie wypowiedziałam na głos najbardziej nurtującego mnie pytania. Dlaczego mam ochotę na coś tak szalonego, tylko dlatego, że o to mnie prosisz?

            - Zrobisz to? - spytał spokojnie Dan.

            - Co? - popatrzyłam na niego bez wyrazu.

            - Zamienisz się z nią?

            Wzruszyłam ramionami, odwracając wzrok. Nie chciałam mówić tego na głos.

            - Czekamy na pozwolenie - westchnęłam wreszcie ciężko.

            Chłopak nie odpowiedział, chociaż czekałam kilkanaście sekund. Wreszcie popatrzyłam na szatyna. Smith uśmiechał się szeroko, jakby wygrał na loterii. Kiedy spiorunowałam go wzrokiem, przygryzł wargę i spuścił pokornie głowę.

            - I czego się cieszysz? - burknęłam. - Wiesz, ile będę miała przez ciebie problemów idioto? Będę musiała męczyć się z cholernym dyrektorem, nie wiem jak nadrobię stracony miesiąc - mój słowotok znów się uaktywnił. - Wszyscy będą na mnie krzywo patrzeć! Zrobiłam to tylko dla ciebie, mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę ty mały, cholerny, głupi rozczochrań...

            Chude ramiona zamknęły mnie w uścisku. Zaskoczona, zdałam sobie sprawę, że moja twarz właśnie wylądowała w pachnącym swetrze Dan'a, a jego nos jest zanurzony w moich włosach.

            - Nawet nie wiesz, jak się cieszę - wyszeptał chłopak.

            Przez chwilę po prostu stałam nieruchomo. Słyszałam szybkie bicie serca pod policzkiem. Powoli i niepewnie położyłam dłoń na piersi Dan'a i pogłaskałam materiał jego ubrania. Był miękki i pachnący, i ciepły, i przyjemny, i znajdował się stanowczo zbyt blisko. Zarówno sweter, jak i Dan.

            - Nie sądziłam, że rozsypanie mojego dotychczasowego życia tak cię uszczęśliwi - zauważyłam cicho.

            - Obiecuję, że pomogę poskładać ci je do kupy - powiedział Smith. - Zobaczysz, wszystko będzie w porządku. Będę przy tobie, tak długo, jak tylko będziesz tego potrzebowała.

            Nabrałam głośno powietrza i objęłam chłopaka  w pasie, przytulając się do niego mocno. Coś mi mówiło, że skoro Dan mówi, że będzie dobrze, to nie może być inaczej. Dan był moim rycerzem. Był wszystkim czego potrzebowałam, żeby osiągnąć szczęście. Tak długo, jak obiecywał, że przy mnie będzie, nie mogło mi się stać nic złego.

            - Dziękuję - szepnęłam.

            - Nie dziękuj - odpowiedział chłopak. - Po prostu przestań bać się być szczęśliwą.

~.~.~.~

[scena inspirowana piosenką Bastille - The Weight Of Living II]

Wowowow 8 tysięcy dzieciaki!

Baardzo wam dziękuję, naprawdę. Każda jedna cyferka na tym małym wyświetlaczu po prawej stronie, sprawia, że ruszam swoje leniwe cztery litery i piszę, nawet jeśli nosem prawie dotykam klawiatury. Naprawdę jestem wdzięczna każdej osobie, która poświęca czas, żeby czytać moje wypociny.

Tak btw, wiem, że linki chciałyście w tekście, ale zrobiłam sobie dobry system na wrzucanie piosenek, w zależności od tego, czy utwór występuje w tekście, ma wprowadzić nastrój czy po prostu był inspiracją i nie ma w sumie nic wspólnego ze sceną (jak teraz).

Gif na dzisiaj:

tylko dlatego, że ten artykuł to moja nowa ulubiona rzecz