22. Faza Marzycielska czy Otchłań i Zapomnienie?

            Kolejne zajęcia. Kolejne godziny, które ciągnęły się jak gęsty miód. Widocznie zmęczenie wreszcie i mi dało się we znaki. Powieki ciążyły coraz bardziej z każdą minutą i musiałam stoczyć ciężką batalię z własnym ciałem, żeby nie zasnąć w środku wykładu.

            Dopiero SMS, który wprawił moją kieszeń w ciche drgania, całkowicie mnie rozbudził.

,,Jest pod moją kamienicą"

            Wstrzymałam oddech, patrząc na wiadomość od Dana. Niedobrze. Bardzo niedobrze.

,,Wie, że ja wiem, że ona tu jest"

            Jeszcze gorzej.

,,Ona mnie zabije Alice"

            Jasna cholera.

            Zerwałam się z miejsca, łapiąc torbę i niemal wybiegłam z sali, przerywając w połowie wypowiedź profesora historii sztuki. Nie miałam nawet czasu się zakłopotać, bo już byłam na zewnątrz. Płuca zaczęły mnie palić, kiedy tylko znalazłam się na ulicy. Wiedziałam, że trzeba było ćwiczyć zimą na siłowni.

            Biegnąc co sił w nogach, wybrałam numer do swojego chłopaka. Z nieba siąpił lekki deszczyk, który sprawił, że chodniki zmieniły się w ślizgawki. Nakładałam kurtkę jedną ręką, kiedy Dan wreszcie odebrał.

            - Już do ciebie idę - wydyszałam.

            - Ona gapi się w moje okno - wyszeptał szatyn do słuchawki.

            W jego głosie było tyle przerażenia, że upuściłam torbę.

            - Kurwa - sapnęłam i zatrzymałam się na chwilę, żeby wyjąć plecak z kałuży. - Nic ci nie będzie, zaraz ją stamtąd wykurzę.

            - Ona mnie zabije.

            Zacisnęłam zęby. Niemal widziałam bladą twarz szatyna i jego rozszerzone ze strachu oczy.

            - Gdzie jesteś? - spytałam, przebiegając, przez przejście dla pieszych.

            - Schowałem się za sofą w salonie. Nie widać mnie z żadnego okna.

            - Idź do pana Granta - poleciłam Smith'owi. - I nie bój się. Ona nic ci nie zrobi, serio.

            Nie mogłam tak po prostu kazać mu się zmierzyć z własnym strachem. Nie mógł wyjść na zewnątrz i kazać Wilczej Dziewczynie zostawić go raz na zawsze. Jego panika nie była naturalna, coś jeszcze musiało być nie tak.

            - Nie mogę - wydusił z siebie szatyn. - Ona będzie wiedziała, że tam poszedłem.

            Oddech Smith'a był chyba jeszcze bardziej nierówny niż mój własny. Pędziłam najszybciej, jak potrafiłam. Łzy wysiłku przesłoniły mi widok, przez co nie zauważyłam, że wpadłam na jakąś dziewczynę.

            - Sorry - mruknęłam, nawet na nią nie patrząc.

            - Zniknęła.

            - Co?

            Na chwilę zwolniłam. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, ale mimo to wciąż parłam na przód. Powinnam dotrzeć do domu chłopaka za kilka minut.

            - Już jej nie widzę.

            - Może sobie poszła - rzuciłam, przeciskając się przez tłum. - Może tak naprawdę nic się nie stało.

            Nie usłyszałam odpowiedzi. Ze słuchawki dochodził tylko odgłos urywanego oddechu.

            I łkania.

            - Jezu - jęknął Dan. - Ona tu idzie.

            - To tylko twoja wyobraźnia - zaprotestowałam.

            - Idzie tu - szeptał gorączkowo chłopak. - Jezu, słyszę jej kroki na schodach. Idzie po mnie. Alice, ona mnie zabije.

            - Uspokój się Dan! - krzyknęłam. - Nic ci nie zrobi, to tylko głupia dziewczyna!

            Nie byłam w stanie już biec, a mimo to przyspieszyłam po raz kolejny. Zrobiło mi się niedobrze, a przed oczami zamigotały cienie.

            - Zabije mnie - powtarzał Smith. - Zabije mnie i wrzuci do morza. I zajmie mój dom. I odbierze mi ciebie. Wszystko mi zabierze. Zabije mnie. Boże, ona mnie zabije.

            Usłyszałam jakiś metalowy stukot.

            - Co to było? - spytałam szeptem, bo nie dałam rady mówić głośniej.

            - Nie pozwolę jej mnie zabić.

            Zatrzymałam się.

            Głos Dan'a stał się pusty. Nie było w nim już strachu. Tylko zimna obojętność.

            - Dan... Co ty robisz?

            - Weszła do mojego mieszkania - powiedział cicho chłopak. - Bardzo cię kocham Alice. Nie pozwolę jej mnie zabić. Przepraszam.

            - Dan...

            Z telefonu wydobył się stłumiony jęk. Potem stukot, upadającego telefonu. Więcej jęku.

            - Dan! - wrzasnęłam.

            Moje nogi wrosły w mokry chodnik. Nie mogłam zrobić  ani jednego kroku. Nie mogłam się poruszyć. Nie mogłam nawet oddychać.

            - Twój chłopak właśnie wbił sobie nóż w brzuch - rozległ się jakiś kobiecy głos. - Żałosne. Nie potrafi się nawet zabić. Ale nie martw się. Dokończę za niego.

            Połączenie zostało przerwane.

            Gapiłam się w przestrzeń. Deszcz przybrał na sile, wpływając mi za kołnierz zimną strugą. Ale nie poczułam chłodu. Lodowe rzeźby nie mogą czuć chłodu.

            Lodowe rzeźby nie mogą czuć czegokolwiek.

            Nie czułam nic.

***

            - Alice, wszystko okay?

            Otworzyłam oczy, czując, jak ból zdrętwiałego kręgosłupa zaczyna pełzać po całym ciele. Wzdrygnęłam się z zimna i uniosłam wzrok. Ralph przyglądał mi się zaniepokojony. Mieliśmy razem dzisiejsze wykłady, ponieważ były organizowane dla wszystkich chętnych studentów oraz absolwentów, takich jak piosenkarz, ale zajęcia chyba się skończyły.

            Ospale rozejrzałam się po prawie pustej już sali.

            - Płakałaś? - spytał chłopak, unosząc brwi.

            Zmarszczyłam brwi i starłam mokre ślady z policzków. Byłam pewna, że rozmazałam cały tusz. Szum w uszach sprawiał, że nie mogłam się skoncentrować.

            - Miałaś jakiś zły sen?

            Znieruchomiałam, gapiąc się na kolegę.

            Zły sen.

            - Dan - szepnęłam.

            Złapałam telefon i gorączkowym gestem wybrałam numer chłopaka. Zignorowałam zdziwionego Ralpha, koncentrując się na powolnym sygnale z komórki i galopującym biciu serca.

            - Hmm? - odezwał się Smith.

            Zrobiło mi się niedobrze z ulgi. Oparłam się czołem o ławkę i zamknęłam oczy.

            To był tylko zły sen.

            - Wszystko w porządku? - zapytałam ochrypniętym głosem.

            - Skończyłem piosenkę! - pochwalił się szatyn. - Chcesz wpaść, posłuchać po zajęciach?

            - Oh... Ummm okay.

            Chyba będę musiała powiedzieć mu o moim występie na Variety Street.

            - Coś się stało? - w głos Dana wkradło się zaniepokojenie.

            - Nie, nie - zaprotestowałam szybko, prostując się. - Chciałam tylko spytać co u ciebie, to wszystko.

            - Jest dobrze - ekscytował się chłopak. - Myślę, że uda mi się wszystko ogarnąć do soboty. A może nawet uda się to zagrać jakoś po ludzku.

            Uśmiechnęłam się.

            - Na pewno będzie idealnie - zapewniłam.

            - Jeśli ty tam będziesz, to źle być nie może.

            - Słaby tekst na podryw - przewróciłam oczami, próbując stłumić wyrzuty sumienia.

            - Każdy mój tekst na podryw jest słaby - roześmiał się Dan. - Dlatego rozłączę się zanim palnę więcej durnot. Pa!

            - No hej...

            Rozłączyłam się i wreszcie spojrzałam na wciąż skonfundowanego Ralph'a przytomnym wzrokiem.

            - Cześć - przywitałam się z nim, odrobinę speszona. - Co słychać?

***

            Potknęłam się już piąty raz na prostym chodniku. Telefon, który trzymałam w dłoni, wylądował na kostkach. Znowu.

            Przez chwilę gapiłam się tępo na komórkę, z której, pod wpływem uderzenia, wypadła bateria. Odetchnęłam głęboko i zebrałam trzy części, żeby złożyć je w całość. Dzisiejszy dzień stanowczo wyprowadził mnie z równowagi. Spotkanie się twarzą w twarz z podekscytowanym Danem wykraczało poza zakres moich możliwości. Wizja tego wydarzenia przerażała bardziej, niż natknięcie się na Wilczą Dziewczyną, dlatego postanowiłam dotrzeć do kamienicy chłopaka odrobinę okrężną drogą.

            Odrobinę.

            Szlajałam się po Londynie od dwóch godzin.

            Wreszcie znalazłam się w miejscu, którego moje myśli usiłowały uniknąć za wszelką cenę. Gmach Akademii Sztuki i Literatury na Variety Street przyglądał mi się zimno w milczeniu. Miałam wrażanie, że widzi we mnie tylko kolejną mrówkę, marzącą o dostaniu się na sam szczyt. Nie byłam nikim wyjątkowym. Zwykła szara dziewczyna, nie mająca do zaoferowania niczego, oprócz zdolności dobierania czarnych znaków tak, żeby układały się w sensowne słowa.

            - Ile tak naprawdę jest warte nasze słowo, kiedy kości rozsypią się w popiół, a dusza uleci w przestworza?

            Drgnęłam. Jakiś chłopak wyszedł właśnie z okazałego budynku, kierując się w moją stronę. Miał rozczochrane blond włosy, ale przy fryzurze Dana, wyglądały, jakby zostały porządnie ułożone. Granatowe oczy mierzyły mnie spojrzeniem, a na ustach nieznajomego błąkał się uśmiech.

            - Ian Clark - przedstawił się, podając mi dłoń.

            - Alice Killean - odparłam. - To twoje słowa, czy cytat?

            - Cytat Iana Clarka - stwierdził blondyn, uśmiechając się arogancko. - Znakomity pisarz, polecam.

            Uniosłam kąciki ust. Mimo, że wypowiedź blondyna wydawała się być samolubna, ton chłopaka był przyjazny i wcale nie sprawił, że miałam ochotę przewrócić oczami.

            - Kiedyś poszukam w bibliotece - zapewniłam rozbawiona.

            Ian stanął obok mnie i zadarł w głowę, przyglądając się starej budowli. Przez chwilę oboje milczeliśmy i zaczynałam się czuć niezręcznie, co było chyba celowym zabiegiem ze strony Clarka.

            - Właściwie to miejsce jest takie, jak każdy inny zabytek - stwierdził wreszcie blondyn.

            - Ale gdy wiesz o magii, która powstaje za drzwiami, staje się znacznie ciekawsze od wszystkich innych miejsc - odpowiedziałam spokojnie, również patrząc na Akademię.

            - Byłaś tam kiedyś? - poczułam na sobie ciemne spojrzenie.

            - W sobotę będzie mój pierwszy raz - zerknęłam na blondyna.

            - A więc na razie jesteś w fazie Marzycielskiej - mruknął Ian, jakby do siebie, wkładając dłonie do kieszeni spodni.

            - A ty? - skrzyżowałam ramiona i uniosłam brew.

            - Trzecie wystąpienie mam już za sobą - blondyn wykonał gest otrzepywania dłoni z kurzu.

            Przez chwilę milczałam zaskoczona.

            - Faza Wspinaczki - wyjaśnił uprzejmie chłopak. - Potem następuje etap Uniesienia, Przepaści, Ostatniej Nadziei, aż wreszcie oczekiwany Samotny Szczyt.

            - Lub Otchłań i Zapomnienie - zauważyłam kąśliwie.

            Ian uśmiechnął się lekko.

            - Mi to nie grozi - wzruszył ramionami.

            - Cóż za pewność siebie - mruknęłam.

            - Bez niej ani rusz w Mrowisku Pisarzy.

            - Czyli już po mnie - westchnęłam.

            Nigdy nie lubiłam wysuwać się na pierwszy plan. Do grupowych zdjęć stawałam z tyłu, nosiłam bezgłośne trampki, a nie stukoczące szpilki. Wolałam pozostawać w cieniu. Moja pewność siebie była czasami niższa, niż poziom pesymistycznej samooceny Dana. Tylko, gdy chodziło o problemy innych, nie bałam się ryczeć jak wściekła lwica i stawać w obronie każdej osoby, na której mi zależało.

            Ian spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem na przystojnej twarzy. Jego zabawna arogancja trochę zbijała z tropu, ale w gruncie rzeczy wydawał się być całkiem miły. Poetyckie wypowiedzi nie brzmiały nienaturalnie. Po za tym miał już na swoim koncie kilka pisarskich sukcesów, skoro zaprosili go na Variety Street po raz trzeci. Mogłam się wiele od niego nauczyć...

            - Dam ci kilka rad.  - zaproponował nagle chłopak. - Za darmo - poruszył znacząco brwiami. - A co więcej. Mógłbym ci nawet postawić kawę.

            Już otwierałam usta, żeby się zgodzić. Dlaczego nie? To tylko kawa z innym pisarzem. Powinnam zawierać znajomości z ludźmi takimi jak on. Powtarzając jednak w głowie te wymówki, poczułam wyrzuty sumienia. Skoro w spotkaniu z Ianem nie było nic złego, to dlaczego tłumaczyłam się sama sobie?

            - Dzisiaj spotykam się ze swoim chłopakiem... - zaczęłam ostrożnie.

            - Nie ma sprawy - uśmiechnął się beztrosko blondyn. - To nie musi być dzisiaj. Po prostu raz na jakiś czas lubię być pomocny. To podwyższa moje ego...

            Parsknęłam śmiechem. Teraz, kiedy jasno zaznaczyłam, że mam chłopaka, napięcie z moich ramion zniknęło.

            - Tak, faktycznie wyglądasz na takiego, co potrzebuje się dowartościować... - przeczesałam włosy dłonią. - Będę spadać. Miło było poznać...

            - Ja mówiłem na serio - Clark spoważniał. - Daj mi swój numer. Wydajesz się być dobrą osobą do rozmawianiu o sensie życia. W dzisiejszych czasach ciężko o takich ludzi.

            Przygryzłam wargę i podałam chłopakowi swój numer. Granatowe oczy znów rozbłysły.

            - W takim razie do napisania Alice - blondyn pomachał w moją stronę telefonem. - Odezwę się.

            Odszedł, wpychając dłonie w kieszenie. Kilka dziewczyn obejrzało się za jego plecami w czarnym płaszczu.

            Parsknęłam pod nosem i również opuściłam bramę do Akademii.

            Arogancki pisarz, chcący być dobrym samarytaninem. Też mi coś.

~.~.~.~

Iiii jest!
Nowa postać! Ian pewnie trochę namiesza dookoła tymi swoimi oczętami, kto go tam wie...
A co do postaci... Na górze, pod opisem, pojawiły się nowe zakładki. "Muzyka" (nad tym muszę jeszcze popracować, ale ostatnio nie miałam czasu) i "Postacie". Jest tam krótki opis ważniejszych bohaterów, żyjących sobie w moim opowiadaniu. Zapraszam serdecznie!

Kolejna rzecz to... Hmmm ta mała 9, która pojawiła się na początku licznika. 9000 wyświetleń! Coś niesamowitego... Rozwalacie mnie, jesteście wspaniali.

Mam nadzieję, że rozdział się podobał, a nowy charakter... zaciekawił. Nie chciałam powiedzieć "przypadł do gustu", bo ten mały pisarz może wzbudzić w was mieszane uczucia... No cóż. Pożyjemy zobaczymy!

Baaaardzo tematyczny gif na dzisiaj:

Mam nadzieję, że nie przeszkadzają wam te gify...
Jakoś polubiłam tę nową tradycję, ale jak nie chcecie,
to mówcie