23. Flashback - Zagubione Notatki

  [połowa września]

          - Nie ma gooooooo - jęknęłam, grzebiąc w plecaku.

            - Musi gdzieś gdzieś być - mruknęła Kate pogrążona w swoich notatkach, idąca obok mnie.

            - Znów coś zgubiłaś? - westchnęła Vanessa Noel po prawej stronie. - Alice znam cię niecały miesiąc, a ty zdążyłaś zgubić swój telefon dziesięć razy, torbę pięć, notatki 23, o długopisie nie wspomnę...

            - Dlaczego ty to wszystko pamiętasz? - zerknęłam na koleżankę.

            - Ona zapamiętuje wszystko, czegokolwiek się dowie- odparła Kate, poprawiając okulary.

            Vanessa zarzuciła czarnymi falami i uśmiechnęła się, pokazując idealnie proste, białe zęby. Jej perfekcyjność wciąż mnie przerażała. Obie dziewczyny poznałam na pierwszych zajęciach. Jako jedyne z niewielu członków grupy wydawały się być miłe. Kate miała włosy w mysim kolorze i nie przejmowała się niczym oprócz nauką, natomiast śliczna brunetka była całkowitym jej przeciwieństwem. Najdziwniejsze w moich nowych znajomych był fakt, że przyjaźniły się już od kilku lat, mimo tylu różnic.

            - To może pamiętasz, gdzie zostawiłam swój notatnik? - spytałam, pełna nadziei. - No wiesz... Ten z opowiadaniami...

            Wyregulowane brwi Vanessy uniosły się ze zdziwienia.

            - TEN notatnik? - upewniła się, a kiedy skinęłam głową, wypuściła głośno powietrze. - Ten notatnik, którego nikt nie może dotknąć, czy nawet o niego spytać lub chociaż spojrzeć?

            - Tak - odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby.

            - No tego jeszcze nigdy chyba nie zgubiłaś.

            - Nigdy w życiu - szepnęłam, przewracając wszystkie niepotrzebne graty w torbie w poczuciu kompletnej beznadziei, bo wiedziałam, że zeszytu nie znajdę.

            Wszystkie pomysły na opowiadania, których nikt nie przeczyta, zwroty do wierszy, których nigdy nikomu nie pokażę, przemyślenia, o których nikt nie powinien wiedzieć, wszystko, co pozwalało mi przetrwać kolejne dni na studiach medycyny, wszystko co kochałam... przepadło.

            Albo gorzej.

            Zostało przez kogoś przeczytane.

            Wizja niepowołanej osoby, która zagłębia się w najciemniejsze zakamarki mojej duszy, napełniła mnie takim przerażaniem, że dłonie zaczęły mi się trząść.

            - Muszę go znaleźć - powiedziałam twardo.

            Odwróciłam się gwałtownie ze stanowczym zamiarem odszukania mojego skarbu.

            - He...

            Uderzyłam twarzą w chłopaka, który własnie chciał się do mnie odezwać. Wytrąciłam mu z rąk coś, co upadło na podłogę. Odsunęłam się i zobaczyłam rozczochrańca.

            - Sorry - powiedział zestresowany Dan.

            Spojrzałam na przedmiot, który wylądował na deskach.

            Zużyty, z wystającymi kartkami, w brązowej twardej okładce - mój zeszyt.

            Smith schylił się po mój skarb, ale ja wykonałam ten gest w tym samym momencie. Nie udało nam się jednak zdobyć notatnika, bo walnęłam głową w czoło Dana.

            Przed oczami zawirowały mi gwiazdy.

            - Matko - jęknęłam, łapiąc się za obolałe miejsce.

            - Przepraszaaam - powiedział szatyn, przyciskając dłoń do czoła.

            Uśmiechnęłam się mimo tępego bólu, pulsującego w czaszce.

            - Spoko - rzuciłam.

            Wreszcie Dan  powoli podniósł zeszyt i wręczył mi go ostrożnie. Przytuliłam własność do piersi, jakbym odnalazła swoje dziecko.

            - Moje maleństwo - westchnęłam z ulgą.

            - Zobaczyłem go po zajęciach na ławce - chłopak uśmiechnął się lekko, wzruszając ramionami.

            - Czekaj... - zmarszczyłam brwi. - Mamy razem zajęcia?

            Brew Dana powędrowała do góry.

            - No tak... - odpowiedział. - Dodatkowe wykłady z historii literatury angielskiej... Raczej mnie nie zauważasz. Jesteś zbyt pochłonięta pisaniem.

            - Och - zmieszałam się odrobinę.

            Pogłaskałam twardą okładkę i wtedy coś strasznego przyszło mi do głowy.

            - Czytałeś? - popatrzyłam oskarżycielsko na chłopaka.

            - Ja - policzki Dana pokryły się lekkimi rumieńcami, a niebieskie spojrzenie na krótką chwilę wylądowało na mnie, jednak później za wszelką cenę starało się uniknąć mojego wzroku. Mimo zawstydzenia, szatyn wyglądał na odrobinę rozbawionego. - Musiałem przeczytać, żeby wiedzieć do kogo należy... Piszesz bardzo dobrze - dodał szybko. - Naprawdę - odważył się na mnie zerknąć.

            Tym razem to ja spuściłam wzrok. Czułam się, jakby Dan zobaczył mnie całkiem nagą. Na moich ramionach pojawiła się nagle gęsia skórka. Nie mam pojęcia z jakiego powodu.

            - Nikt nie powinien tego czytać - powiedziałam cicho. - To bardzo, bardzo, bardzo...

            - Prywatne - dokończył Dan. - Coś o tym wiem.

            - Tym bardziej nie powinieneś tego czytać - zdenerwowałam się, ściskając notatnik.

            - Chyba... - kąciki wąskich ust uniosły się bezwiednie. - Nie mogłem się powstrzymać.

            Fuknęłam obrażona na chłopaka i obróciłam się na pięcie, żeby dołączyć do koleżanek, który gapiły się na nas w milczeniu. Mimo wszystko cieszyłam się, że to Dan przeczytał wszystkie moje tajemnice a nie ktoś inny. Nawet jeśli widziałam go dopiero drugi raz w życiu, było w nim coś takiego spokojnego, co sprawiało, że nie bałam się mu zaufać.

            - Dziękuję - powiedziałam, stojąc tyłem do szatyna.

            - Nie ma za co.

            Odeszłam, nie oglądając się za siebie.

            Gdy tylko Dan znalazł się po za zasięgiem słuchu, Vanessa przyskoczyła do mnie jak ciekawska kotka.

            - Kto to był? - spytała.

            - Znajomy - odpowiedziałam, próbując siłą woli zwalczyć rumieńce na policzkach, utrzymujące się od kilku dobrych minut. - Pomógł mi kiedyś znaleźć klasę.

            - Ma dziwne włosy - zauważyła Kate.

            - Ale jest nawet uroczy - uśmiechnęła się słodko brunetka. - Jak się nazywa?

            - Dan Smith...

            - Oh, słyszałam o nim od znajomych ze starszych klas! - stwierdziła radośnie brunetka. - Dan gra na keyboardzie podczas wielu uroczystości, kiedy ci z muzyki nie mogą, ale chyba za tym nie przepada... Nie wiesz dlaczego? Rozmawiałaś z nim o tym? Pójdziecie na randkę?

            - Widziałam go drugi raz w życiu - burknęłam zirytowana, odpowiadając tym samym na wszystkie pytania, jakby rozczochraniec zupełnie mnie nie obchodził.

            Ale tak naprawdę zastanawiałam się czy może to właśnie granie było dla Dana czymś ,,bardzo, bardzo, bardzo prywatnym".

            Ten chłopak był kimś ciekawym, chyba wartym bliższego poznania.

~.~.~.~

Doszłam do wniosku, że ten flashback jest za krótki, żeby zmuszać was do czekania na niego przez tydzień, więc mała niespodzianka już dzisiaj.

Mam nadzieję, że wam się spodoba!

Gif na dzisiaj