Zlecenie - Stylistka part 1

Zlecenie od Pat (autorka LbO) gotowe!

Mam nadzieję, że udało mi się zawrzeć wszystkie twoje wymagania. Jak widać w tytule, jest to dopiero pierwsza część z planowanych 2 (lub 3...?). Niestety nie wiem, kiedy wrzucę kolejną. Postaram się jak najszybciej, ale niczego nie obiecuję.

Kilka szybkich info:
1. Patrycja - to właśnie ta Patrycja, ale jej starsza wersja.
2. Alicja nie jest powiązana w żaden sposób z fabułą WD, tak jak wszystkie tutaj zawarte wydarzenia!

3. Resztę chyba dowiecie się z treści

Miłego czytania! ^^

~.~.~.~

            Czekałam na zespół, wylegując się na ich kanapie. Chłopcy udzielali w tej chwili wywiadu kolejnej amerykańskiej gazecie. Wyglądało na to, że całe USA było absolutnie zakochane w czwórce muzyków.

            Sesja zdjęciowa do artykułu odbyła się wczoraj, więc nie musiałam wstawać z samego rana, żeby nadzorować wygląd moich dorosłych podopiecznych. Zwykle potrafili się ubrać samodzielnie, w końcu byli dorosłymi dzieciakami, ale od czasu do czasu, przy większych występach, musiałam im pomagać. W końcu na tym polegała moja praca.

            Głośne rozmowy słychać było już na korytarzu. Właśnie wstawałam z sofy, gdy do pomieszczenia wpadło Bastille. Dan rozprawiał głośno o dzisiejszym spotkaniu z innymi gwiazdami. Wszyscy byli podekscytowani, zbliżającym się wydarzeniem.

            - Dobra, dobra - przerwałam piosenkarzowi. - Najpierw byś pomyślał, jak się ubrać.

            Szatyn uśmiechnął się szeroko.

            - Po co mam myśleć, skoro mam ciebie? - zapytał, dając mi całusa w policzek.

            Każdy z chłopaków po kolei cmokał mnie w to samo miejsce, a potem siadał na czarnej kanapie. Zawsze uważałam tę tradycję za uroczą, ale wolałam nie mówić tego na głos. Jeszcze by pomyśleli, że się w nich podkochuję.

            - Okay - stanęłam przed zespołem. - Dzisiaj będzie dużo fotografów, ale jednocześnie potrzebujemy czegoś wygodnego, w końcu będziecie mieli sporo pracy. Do tego musimy wziąć pod uwagę fakt, że wszędzie będą sławy. Trzeba zrobić dobre wrażenie, a jednocześnie udawać, że wcale wam nie zależy.

            Mężczyźni pokiwali grzecznie głowami. Wiedziałam, że tak naprawdę nie za bardzo koncentrują się na tym, co mówię. Zwykle po prostu akceptowali rzucone przeze mnie propozycje. Nasza współpraca była naprawdę przyjemna. Oni lubili moje wybory, a ja nie miałam nic przeciwko ich ubraniom. Mój wkład w ich wygląd był czasami jedynie formalnością.

            - No dobra... - otworzyłam pierwszą walizkę. - Kyle! Czemu znów wepchnąłeś tu swoje gacie? - skrzywiłam się.

            Brodacz, który akurat był zajęty obgryzaniem jakiejś skórki przy paznokciu, spojrzał na mnie niewinnie.

            - Byłem zmęczony - wytłumaczył. - Nie mogłem znaleźć innego miejsca. Nie gniewaj się Paaat.

            Przewróciłam oczami, wzdychając głośno. Okay, może nie zawsze było tak kolorowo...

            Złapałam zużyte majtki chłopaka dwoma palcami za brzeg i szybko odrzuciłam je na bok. Wytarłam dłoń o szary, wełniany sweter, piorunując klawiszowca wzrokiem.

            Teraz, gdy miałam już swobodny dostęp do ubrań, zaczęłam grzebać w ciuchach Simmons'a. Część (ta nieużywana ani razu) była nawet poskładana, jednak większość garderoby chłopaka składała się z bezpostaciowych, zwiniętych kul materiału.

            - Tobie mój drogi proponuję... Koszulkę z kotami lub... z takimi kotami... ewentualnie... Emmm kotami... kociętami...

            Zawsze, gdy przychodziło do strojenia Kyle'a siedzieliśmy nie wiadomo ile nad wyborem między jednym zwierzakiem, a drugim. Brunet nigdy nie mógł się zdecydować.

            - Ale ja to bym chciał... - odezwał się chłopak, miętoląc swoją koszulkę (z kotem). - Coś takiego bardziej... No wiesz, świątecznego.

            Uniosłam brew.

            - Jest listopad.

            - Ale nagrywamy płytę na święta - zauważył brodacz.

            - Nie masz żadnej koszulki ze świątecznym kotem - odparłam. - Jakbyś powiedział wcześniej, to bym ci kupiła.

            Oczywiście znałam nie tylko gusty chłopaków, ale również wszystkie ich rozmiary.

            - No dobra - mruknął kociarz.

            Wyglądał na strasznie niepocieszonego. Nie mogłam pozwolić, żeby mój ulubiony dzieciak był smutny.

            - A może... - zastanowiłam się przez chwilę. - Wiem.

            Złapałam inną torbę, należącą do Woody'ego. Perkusista, który do tej pory rozmawiał z Willem, spojrzał na mnie niepewnie.

            - Co powiesz na to? - pokazałam klawiszowcowi T-shirt.

            Brodacz przekrzywił głowę, a w jego brązowych oczach pojawił się błysk aprobaty.

            - Jest czerwona - stwierdził zadowolony.

            - Prawie świąteczna - przytaknęłam.

            - No to niech będzie - zadecydował względnie usatysfakcjonowany Simmons.

            Chłopak z długimi włosami, widząc, że pożyczone ubranie nie należy do żadnej ważnej koszulki, stracił zainteresowanie garderobą. Zespół nie miał nic przeciwko pożyczaniu sobie ciuchów, co również często było pomocne.

            - Okay, do tego narzucasz oczywiście czarne portki, a na wierzch...

            Spojrzałam na kolejną walizkę. Wyjęłam z niej jeansową kurtkę z brązowym kołnierzem i tego samego kolorułatkami na łokciach.

            - Będzie w porządku - zadecydowałam.

            Położyłam na podłodze zestaw klawiszowca i przeniosłam wzrok na Will'a.

            - Ja to bym chciał dzisiaj bardziej pod siebie - stwierdził basista.

            - Cokolwiek to znaczy - mruknęłam z lekkim uśmiechem.

            Najstarszy z mężczyzn odwzajemnił uśmiech. Wiedział, że doskonale zdawałam sobie sprawę z jego wymagań.

            Otworzyłam bagaż Farquarsona i przez chwilę przeglądałam równo ułożone stosiki ubrań. Wreszcie wybrałam ciemne spodnie, zwykłą, białą koszulkę z długimi rękawami i brązową kurtkę.

            - Do tego nałożysz te swoje stare buty - zaproponowałam. 

            - Jesteś cudowna - stwierdził Will.

            - Och, no jasne, że tak - wyszczerzyłam się. - Woodster - spojrzałam na perkusistę. - Ciebie zrobimy na gwiazdę rocka. Czarna koszulka z napisem i piękna, nowa skórzana kurteczka. Co ty na to?

            Chris uniósł z zadowoleniem kciuki, a potem płynnie przeszedł do użycia tych samych kciuków, żeby odpisać na wiadomość swojej cudownej żonki.

            - No i został nam pan Smith...

            Szatyn był całkowicie pochłonięty telefonem.

            - Dan. Mówi się do ciebie idioto - powtórzyłam.

            Znów zero reakcji.

            - Daaanieeeeeeel...

            Rany. Wyciągnęłam z kieszeni komórkę i wybrałam numer do przyjaciela. Smith poskoczył, kiedy jego urządzenie zaczęło wibrować. Natychmiast spojrzał na mnie ze skruchą, a ja kliknęłam czerwoną słuchawkę.

            - Sorki - uśmiechnął się przepraszająco.

            - Jesteś nie do wytrzymania - burknęłam. - Gdyby ten durny telefon nie był nieodłączną częścią twojego outfitu, już dawno bym ci go zabrała.

            - Ojjj tam, wcale nie - wyszczerzył się piosenkarz. - Tak naprawę, to cię słyszałem, ale chciałem, żebyś do mnie zadzwoniła.

            Popatrzyłam na niebieskookiego z pogardą.

            - Mogłem popatrzeć sobie bezkarnie na twoje zdjęcie.

            Uderzyłam wnętrzem dłoni w czoło. Ten człowiek sprawiał, że czasami wątpiłam w ogóle w całą ludzkość.

            - Przecież możesz sobie popatrzeć na mnie na żywo. Nie to, że cię zmuszam, ale ułatwiłoby mi to pracę...

            - Ale ja lubię to zdjęcie - stwierdził piosenkarz.

            - Biorąc pod uwagę fakt, że ukradłeś mi je z laptopa, z pewnością przypadło ci do gustu - zauważyłam kwaśno. - Chociaż nie rozumiem dlaczego. Jestem tam jeszcze gówniarzem. Miałam 17 lat... Nieważne. Możemy wrócić do garderoby? Mam jeszcze dzisiaj spotkanie.

            - Jasne, przepraszam...

            - Bez żadnych psich oczek - ostrzegłam szybko przyjaciela.

            - No dobra...

            - Daaaan.

            - Co - obruszył się szatyn. - Przepraszam, że mam taką twarz. Nic na nią nie poradzę.

            Wybuchłam śmiechem, widząc smutek w błękitnym spojrzeniu. Zawsze nabierałam się na tę sztuczkę ze zranionym szczeniakiem.

            - Tak sobie myślałam, że powinieneś dzisiaj nałożyć bluzę z "Blue...

            - Ale ja bym chciał koszulkę z Lynchem - przerwał mi Dan.

            Przez chwilę przyglądałam się chłopakowi. Zwykle zgadzaliśmy się w kwestii ubioru.

            - Dlaczego.

            - Bo... Bo tak - mruknął chłopak, spuszczając wzrok.

            - Mały fanboy myśli pewnie, że jego idol tam będzie - wtrącił się Kyle, którego najwyraźniej nie interesowała rozmowa dwójki pozostałych mężczyzn.

            - Nie prawda - zaprotestował natychmiast Smith, ale jego szyja pokryła się kilkoma zaróżowionymi plamami.

            Powstrzymałam uśmiech. Obsesja piosenkarza była czasami taka urocza.

            - Nie sądzę, żeby tam był - powiedziałam spokojnie. - Ale jeśli faktycznie się pojawi, to chyba nie będzie zadowolony, kiedy zobaczy własną twarz na twoich ciuchach. Ty lubisz oglądać swoją mordkę u innych?

            Jedyną odpowiedzią było speszone westchnięcie.

            - Możesz nałożyć koszulkę z zygzakami - zaproponowałam. - a na to niebieską kurtkę. To będzie delikatny sygnał, że lubisz Twin Peaks. Co ty na to?

            Twarz wokalisty natychmiast się rozjaśniła.

            - Kay - zgodził się.

            - No i mamy - wykonałam gest otrzepania dłoni. - Będziecie śliczni.

            Kyle zamrugał powiekami, jak filigranowa dameczka. Ułożył dłoń, jakby została stworzona do całowania i zachichotał dziewczęco. Wszyscy wybuchli śmiechem.

            - Kiedyś przebiorę cię za kobietę - stwierdziłam stanowczo. - Ale teraz lecę.

            - Gdzie? - zainteresował się Will.

            Mimo, że był starszy ode mnie zaledwie niecałe 10 lat, to zachowywał się, jakby był moim ojcem.

            - Spotkać się z przyjaciółką - odparłam, zbierając rzeczy. - Przyjechała z Londynu na wasz koncert.

            - Po co aż tutaj? - zdziwił się Dan.

            - Zawsze chciała zobaczyć Amerykę - odparłam. - A wy to taki dodatek - pokazałam przyjacielowi język. - A właśnie... - zatrzymałam się tuż przy wyjściu. - Myślicie, że będzie mogła z nami wrócić?

            Przygryzłam wargę, patrząc na zespół prosząco. Chłopcy zerknęli na siebie, tocząc niemą dyskusję.

            - Jak będzie miła, to bierem - zadecydował Simmons.

            - Jesteście kochani.

            - Ale musisz poprasować nam ciuchy! - zastrzegł kociarz. - Wiesz, że ja zawsze je spalam.

            Westchnęłam głęboko. Najwyżej spóźnię się trochę na spotkanie. Alicja nie obrazi się chyba, skoro zaproponuję jej powrót z Bastille.

            - No dobra - zgodziłam się, wracając do pomieszczenia.

            Wzięłam ubrania z podłogi, a tymczasem chłopcy wstali i znów obdarowali mnie buziakiem w policzek. Tsa. Stanowczo warto było być ich stylistką.

***

            - Daj spokój, nie jestem zła - uśmiechnęła się szeroko blondynka. - Kiedy na ciebie czekałam, poznałam Stefany.

            Alice wskazała podbródkiem na brunetkę, siedzącą kilka stolików dalej. Nieznajoma mi dziewczyna pracowała w skupieniu na laptopie, podgryzając croissanta.

            - Jest przemiła - podsumowała moja przyjaciółka.

            - Ty wszystkich uważasz za miłych - odparłam z lekkim rozbawieniem.

            Dwudziestoczteroletnia pisarka zawsze była otwarta na nowe znajomości i miejsca. Mały ciekawski chochlik. Nie zmieniła się prawie w ogóle odkąd poznałyśmy się, jeszcze w liceum, przez internet. Na studia Alicja wyprowadziła się do Londynu potem dołączyła do niej jej przyjaciółka, a ja podążyłam tymi samymi śladami dwa lata później, zostawiając dom w Polsce. Co prawda nie mieszkałyśmy blisko siebie, ale czasami się widywałyśmy i wciąż utrzymywałyśmy kontakt drogą wirtualną.

            - Tooo... - Alice zmieniła temat. - Mówiłaś, że masz dla mnie dobrą wiadomość, która wynagrodzi mi spóźnienie?

            - Tylko to, że znalazłam ci miejsce do nocowania - wzruszyłam ramionami, udając obojętną.

            - Och to super - ucieszyła się blondynka. - Dobrze, że nie zaklepałam sobie miejsca w tamtym podrzędnym hoteliku - ściszyła głos. - Recepcjonista chyba trzymał strzelbę za ladą, wyobrażasz sobie?

            Szaro-niebieskie oczy przyglądały mi się z dezaprobatą. Dziewczyna nie poznała jeszcze wszystkich uroków Ameryki. Chociaż w swoich opowiadaniach często tu bywała.

            - Chcesz wiedzieć gdzie? - spytałam luźno.

            Chciałam zrobić przyjaciółce niespodziankę, ale ona miała chyba inne plany.

            - To nieważne - pisarka machnęła ręką, dopijając kawę. - Musisz mi teraz wszystko pokazać!

            Zerwała się z miejsca.

            - Idziemy!

            - A gdzie twój bagaż? - uniosłam brwi.

            - No tutaj - Alice wskazała na wielki plecak, który wyglądał trochę, jakby zaraz miał wybuchnąć.

            - Na kilka dni wsadziłaś się tu?

            - Uchym - odparła dumna dziewczyna. - Stwierdziłam, że i tak mam zamiar coś tu sobie kupić. Wzięłam tylko jakieś najpotrzebniejsze rzeczy i... Cholera - niebieskooka zagryzła wargę. - Zapomniałam spakować gaci.

            Pokręciłam głową z rezygnacją. Jak dorosła dziewczyna może być takim roztrzepańcem?

           

            Zwiedzanie miasta zajęło nam sporo czasu. Alice co pewien czas zatrzymywała się na środku chodnika i zapisywała na stojąco w notesie jakieś, z pozoru przypadkowe, zdania z opisami miejsc, osób, doświadczeń. Po piętnastym przystanku miałam ochotę złapać ją za ucho i pociągnąć dalej, ale mimo to czekałam cierpliwie, aż blondynka utrwali na papierze zapach, dobiegający z pobliskiego sklepu z przyprawami. Taki miała fetysz.

            Po kilku godzinach szlajania się i przepuszczeniu chyba połowy zarobków Polki, które zdobyła po wydaniu nowej książki, wylądowałyśmy pod moim luksusowym hotelem.

            - Będziesz mieszkać ze mną - poinformowałam dziewczynę, wchodząc do holu.

            - Suuuuper - ucieszyła się pisarka z nosem w notesie. - Spotkam Bastille?

            Pociągnęłam przyjaciółkę za ramię, zanim weszła w kolumnę, porośniętą delikatnym bluszczem, którą właśnie opisywała.

            - Jak ty w ogóle jeszcze się nie zabiłaś? - westchnęłam, zatrzymując się przy windzie.

            - Zadaję sobie to pytanie od jakiś piętnastu lat... Zwykle mam przy sobie Werkę, no wiesz, pilnuje żebym nie zostawiła portfela w kawiarni albo żebym nie wpadła pod samochód - na chwilę przestała pisać. - Szkoda, że jej tu nie ma... Musiała zostać w Londynie.

            W moim pokoju panowała ciemność. Zza ścian, gdzie znajdowały się sypialnie chłopaków, nie wydobywały się żadne odgłosu, jak zwykle, więc wydedukowałam, że poszli imprezować po zakończeniu nagrań. Było jeszcze dość wcześnie, ale listopadowy wieczór ukrył już słońce za srebrzystymi drapaczami chmur.

            Alice zległa na kanapie i zaczęła rozmasowywać obolałe ramiona.

            - Zmiana czasu między Londynem a Stanami jest porażająca - wyznała, ziewając, a kilkanaście sekund po tym stwierdzeniu, już spała, zwinięta w kulkę.

            Uśmiechnęłam się i nakryłam przyjaciółkę kocem. Przeszłam na palcach do swojej sypialni. Włączyłam laptopa, żeby popracować nad projektami. Planowałam rozpoczęcie prac nad kolekcją jeszcze przed nowym rokiem, więc musiałam się streszczać.

            A potem... Było już kilka godzin później.

            - Heeeeeeeeeej - rozczochrana głowa zajrzała do mojego pokoju. - Gdzie znajdę jedzenieeee?

            Uniosłam głowę i skrzywiłam się, czując zesztywniały kark.

            - Zadzwoń do recepcji - poradziłam, odkładając na bok pracę. - Przyniosą ci, co będziesz chciała.

            - Ale ja to bym wolała wyjść - wymamrotała dziewczyna. - No wiesz... Nie mogę siedzieć w pokoju, skoro tam na zewnątrz jest tak ciekawie...

            - W takim razie zejdź do restauracji. Tylko doprowadź się do porządku.

            Do głowy Alice dołączyła reszta tułowia.

            - Ale ja nie za bardzo mam jak - wyznała niepewnie pisarka. - Nie mam odpowiednich... Ciuchów.

            Wiedziałam.

            - Pożycz ode mnie - uśmiechnęłam się pod nosem.

            - Dzięki - rozpromieniła się blondynka.

            Chwilę buszowała w mojej szafie i wreszcie wyciągnęła luźny, szary sweter, trochę podobnych do tego, który miałam na sobie (no co... lubię luźne szare swetry... są ciepłe) oraz czarne legginsy. Dobrze, że miałyśmy zbliżoną budowę ciała. Dziewczyna spędziła kilka minut w łazience, a kiedy wyszła, wyglądała już jak jednostka, zdolna do życia w społeczeństwie. Złapała jeszcze zeszyt, swój lekki notebook i wyleciała na korytarz żądna nowych inspiracji.

***

            No dobra, teraz było jeszcze później, niż późno.

            Moja głowa wylądowała nieprzytomnie na poduszce. Alice wciąż nie było. Chłopaków też nie słyszałam. Gdzie oni wszyscy się podziewali?

            Już planowałam wstać i rozpocząć akcję poszukiwawczą.

            Chyba coś mi jednak nie wyszło, bo zasnęłam.

***

            - Mamo wpuść mnieeee.

            Otworzyłam oczy. Cichy jęk dochodził gdzieś z oddali, prawdopodobnie z korytarza.

            Usiadłam, rozrzucając kartki z rysunkami sukienek.

            - Mamoooooo.

            Jezu, to ten debil Dan.

            Zerwałam się z łóżka i pobiegłam, żeby otworzyć. Za drzwiami kiwał się wokalista zespołu. Kiedy mnie zobaczył, wpadł do pomieszczenia.

            Dosłownie wpadł

            Dopiero co się obudziłam, a już zwalił się na mnie prawie dwumetrowy facet. Śmierdzący alkoholem i nocnym powietrzem.

            - Gdzie wy znowu byliście? - jęknęłam, próbując utrzymać cholernego Smitha.

            - No nwim... - wymamrotał chłopak. - W KFC byliśmy... I... Gdzieś tam jerzcze, ale npamiętam gże...

            - Idiota! - warknęłam. - Czemu przylazłeś do mnie? Nie mogłeś zdychać w swoim pokoju? No rusz się nie możemy stać tak w przejściu całą noc.

            - Przryszym. Ja ciebie barszo przypryszym...

            - Wiem - stęknęłam, wytężając wszystkie siły.

            Powoli weszłam w głąb pokoju i zatrzasnęłam łokciem drzwi. W tym momencie durny Smith chyba stwierdził, że nie musi już stać, więc oparł się o mnie całym ciężarem ciała i zachrapał cichutko.

            Sekundę później obudził go mój głośny wrzask i huk naszych dwóch ciał, zwalających się na podłogę. Przed moimi oczami pojawiły się mroczki, gdy wyrżnęłam głową w podłogę. Matko, chyba zmiażdżyło mi wszystkie kości.

            - Paaat? - jęknął Dan. - Wszystko w porządku? Żyjesz?

            - Och, zejdź ze mnie grubasie - szepnęłam ledwo żywa.

            Chłopak natychmiast stoczył się na podłogę, uwalniając moje płuca. Wzięłam głęboki oddech, w bolesny sposób, wypełniając zgniecioną klatkę piersiową powietrzem.

            - Pat... - głos piosenkarza stał się trzeźwiejszy z niepokoju. - Coś ci się stało? Przepraszam. Jezu, dziewczyno, żyjesz?

            - Nie - odparłam słabo.

            - Przepraszam! Zasnąłem chyba. Nie chciałem. Tylko nie umieraj!

            Szatyn zaczął mozolnie się podnosić, żeby sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. Wolałam jednak, nie znaleźć się w zasięgu jego dłoni lub - co gorsze - ust, połączonych z żołądkiem pełnym niezdrowego fast foodu oraz alkoholu. Nie od dziś wiedziałam, że Smith czasem miał problemy z tym połączeniem.

            - Zaprowadzę cię do pokoju - zaproponowałam, podnosząc się na łokciach.

            Cały świat wirował, a twarz mojego przyjaciela była zamazana.

            - Ale ja nie chcę - burknął Dan, wstając z pomocą solidnej ściany. - Chcę spać z tobą.

            - Daj spokój...

            - Pat, proszę.

            Niebieskie oczy, okolone długimi rzęsami, przyglądały mi się spod zmęczonych powiek. Zaspane spojrzenie błagało, żebym dała chłopakowi odpocząć. Był wyczerpany po całym dniu pracy i całej nocy świętowania.

            - Ale musisz się umyć, bo śmierdzisz - zażądałam po dłuższym milczeniu.

            Szatyn przetarł dłonią twarz.

            - Przecież ja nawet nie wejdę do wanny!

            - Śmierdzisz.

            - Ale...

            - Wynocha do swojego pokoju.

            - Ugh! No dobra!

            Pełen irytacji chłopak slalomem wyruszył w stronę łazienki. Udało mu się dotrzeć do pomieszczenia bez większych problemów. Okazało się jednak, że zdjęcie koszulki jest już zbyt wielkim wyzwaniem.

            Stałam w progu łazienki, obserwując bezowocne próby rozebrania się wokalisty i co raz trudniej było mi powstrzymać śmiech. Męczarnie Dana wyglądały komicznie, nieważne, jak bezdusznie to brzmiało.

            - No jasne - westchnął Smith. - Pastw się nade mną dalej...

            Pokręciłam głową i podeszłam do szatyna. Nie mogłam uwierzyć, że ten idiota jest teoretycznie moim pracodawcą. Kiedy dostałam pracę stylistki, sądziłam, że moim głównym zadaniem będzie ubieranie członków zespołu, a nie pozbawianie ich ciuchów, gdy są pijani (co z resztą zdarzało się dość często...).

            - Nie ruszaj się - poleciłam, bez problemu zdejmując czarny t-shirt z geometrycznym wzorem.

            Rozpięcie paska, a potem rozporka również nie zajęło mi dużo czasu. Można powiedzieć, że miałam wprawę w rozbieraniu chłopaków. Z samym ściągnięciem czarnych rurek było gorzej. Musiałam się nieźle namęczyć, żeby Dan został w samych skarpetkach i bokserkach.

            Wpakowałam swojego podopiecznego do wanny i kazałam mu zdjąć gacie samodzielnie. Zamknęłam za sobą drzwi, a kilka minut później byłam pod nimi z powrotem, ze świeżymi bokserkami oraz z wyciągniętą z walizki chłopaka piżamą. Kiedy wychodziłam z sypialni Smitha, złapałam jeszcze szczoteczkę do zębów, żeby całkowicie pozbyć się odoru alkoholu. Nie znosiłam tego zapachu w łóżku.

            Czekając aż szatyn skończy się myć (i podsłuchując, czy się nie topi), znów przypomniała mi się Alice, której nie widziałam już od dłuższego czasu. A co jeśli się zgubiła? Albo ją ktoś napadł? Porwał?

            Poczułam okropne wyrzuty sumienia, że nie zaopiekowałam się należycie moją roztrzepaną przyjaciółką.

            Ale mój roztrzepany przyjaciel też potrzebował pomocy.

            Ile roztrzepanych osób może przypaść na jednego nie aż tak roztrzepanego człowieka? Bo mój przypadek na pewno zawyżałam ten wynik...

            W tym momencie strumień wody w łazience ucichł.

            - Wiesz co Pat? - rozległ się głos Dana. - Chyba jednak zapomniałem zdjąć bokserek.

            Stanowczo zawyżałam.

***

            Wreszcie Smith wylądował w moim łóżku. Chłopak rozłożył się na plecach i wbił zadowolone spojrzenie w sufit. Dostrzegłam małą karteczkę, leżącą na szafce nocnej. Wiadomość od Alicji.

,,Wróciłam do pokoju najedzona, ale zastałam moją królewnę śpiącą. Nie chciałam ci przeszkadzać, więc postanowiłam zejść z powrotem do restauracji.

Nie martw się o mnie.

Jakoś może przeżyję, bez rozpętania III wojny światowej.

Alice"

            Moje dziecko żyło. Najprawdopodobniej. Mogłam wyciszyć swoje wyrzuty sumienia. Przeżyła sama pół dnia w Ameryce, więc pół nocy też przeżyje.

            - Dzięki - westchnął nagle wokalista. - Kąpiel chyba mi pomogła.

            - Chyba tak - przytaknęłam, wsuwając się pod kołdrę obok. Czasem spędzaliśmy noce razem w łóżku, więc nie czułam się niezręcznie. - Ale jak zaczniesz mnie w nocy macać, to naślę na ciebie Willa.

            Błękitne oczy popatrzyły na mnie, odrobinę urażone.

            - Nigdy nie zrobiłbym nic takiego bez twojej woli - stwierdził poważnie szatyn. - Za bardzo cię szanuję. Jesteś dla nas wszystkich bardzo ważna Pat.

            - Oj tam - wzruszyłam ramionami, gasząc lampkę. - Tak naprawdę wszyscy wiemy, że doskonale potraficie ubierać się sami.

            Światło wielkiego miasta docierało nawet tutaj. Do ciemnego zakątka hotelu, w którym kuliliśmy się na jednym łóżku. Świat całkiem o nas zapomniał.

            - Nie mówię o ubieraniu - odparł Smith. - Jesteś ważna jako osoba. Jako towarzyszka i...

            - Przyjaciółka? - podrzuciłam uprzejmie.

            Usłyszałam głośne westchnienie.

            - Właśnie. Jako najlepsza przyjaciółka - mruknął piosenkarz.

            Miałam wrażenie, że nie jest bardzo zadowolony z użycia tego zwrotu, ale nie skomentowałam tego na głos.

            - Wy też jesteście dla mnie ważni - uśmiechnęłam się lekko. - Nie jako manekiny do ubierania. Lubię życie z wami, podróże, przygody. Lubię dzielić waszą radość i wszystkie wasze smutki. Chyba dobrze się dobraliśmy, co?

            Poczułam nieśmiałą dłoń ostrożnie dotykającą mojej skóry na nadgarstku. Odruchowo chciałam cofnąć rękę, ale Dan już splótł swoje palce z moimi.

            - Jestem pijany - wymamrotał. - Pozwól mi ten jeden raz. Lubię z tobą spać. Ogólnie cię lubię. Naprawdę jestem wdzięczny losowi, że cię nam przysłał, wiesz? Proszę, nie uciekaj znów na koniec łóżka...

            Udzieliłam chłopakowi milczącej zgody. Ten niewidoczny w ciemności kontakt z szatynem sprawił, że poczułam się bezpiecznie i błogo, jakbym leżała na hamaku w ciepły dzień lub pod puchową kołdrą, gdy za oknem sypał śnieg. Powieki same mi opadły. Wszystko inne odpłynęło gdzieś daleko. Za okno. Do krainy wiecznie hałasujących samochodów, nigdy niezatrzymujących się ludzi i zabieganych myśli. Dzisiejsza noc była tylko nasza. Moja i Dana. Jedynie sny o idealnym życiu, unoszące się leniwie nad czubkami wieżowców, wiedziały, jak dobrze było nam ze sobą.

~.~.~.~