36. 7:00

AAAAAAAAA BOSZE TO JUŻ WYSTĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘP!

Tyle emocji, Dan taki piękny na gifach (musicie to przyznać, siedziałam nad nimi kilka godzin i przekopałam tysiące stron w poszukiwaniu idealnych, a wciąż jest tak niewiele ;__;), jest Ian, jest Alice, Ralph, Monica, Sophie, tyle ludu się zlazło, nadchodzi ta wielka chwila!!!

*już wkrótce xD*

EDIT: Genialna ja poszłam sobie spać z czystym sumieniem i będąc już w łóżku, przypomniałam sobie, że przecież nie dodałam najważniejszych linków do zdjęć pomieszczeń... Więc zerwałam się z łóżka i już można zobaczyć Akademię od wewnątrz!

ostatnio przeżywam irytującą huśtawkę emocjonalną
związaną z Bastille i muszę przyznać, że
jest to bardzo irytujące, więc oto gif na dzisiaj

~.~.~.~

            Dochodziła piąta po południu i z każdą minutą było coraz gorzej.

            - Dan, no wyłaź idioto! - Ralph znów walnął w drzwi łazienki.

            - Nie!

            Nie ma mowy.

            - Zamknij się - szatyn warknął do Wilczycy w swojej głowie.

            Wypił kolejny łyk wina. W zamkniętym pomieszczeniu od jakiegoś czasu działał wiatrak, ale i tak nie usunął dymu papierosa, którego chłopak wypalił.

            - Nie możesz być pijany! - prosiła Sophie. - Musimy iść!

            Jesteś beznadziejny. Nic ci się nie uda.

            - Nie prawda... - szepnął Smith opierając czoło o zimne kafelki ściany.

            Wyjął telefon i spojrzał na kontakt, który od razu mu się wyświetlił. Blondynka robiła zeza, wydurniając się podczas jednego z ich leniwego wieczoru.

            Dan doskonale pamiętał, gdy kopała go pod kocem zimnymi stopami i uciekała na koniec sofy, próbując uniknąć łaskotek. Wreszcie postanowiła dokonać odwetu za zbrodnie Smitha i zaatakowała biednego rozczochrańca, zrzucając go z kanapy. Trochę bolało, gdy Alice wylądowała na brzuchu chłopaka, ale późniejsze przeprosiny blondynki bbyły warte cierpienia...

            Obiecał, że się nie odezwie. Że da jej spokój. Że nie zadzwoni.

            Jęknął i napisał szybko wiadomość. Miał nadzieję, że chociaż ona jakoś się trzyma. Oczywiście, że się trzymała. Ona zawsze była silna, nawet jeśli wszyscy twierdzili inaczej.

            Odpowiedź nadeszła prawie natychmiast.

,,Dasz radę Danny.

Wierzę w ciebie, okay?"

            Męczący głos wilka wreszcie zniknął.

            Krzyki Sophie i Ralpha również ucichły, kiedy Dan otworzył drzwi i spojrzał przekrwionym błękitnym spojrzeniem na przyjaciół.

            - No to chodźmy.

            W jego kieszeni znajdował się telefon z powiadomieniem, że wiadomość o treści ,,Kocham cię" nie dotarła do odbiorcy.

***

            - Lepiej wyłącz komórkę teraz, bo potem zapomnisz.

            Podskoczyłam na dźwięk głosu Iana.

            - Oh. Okay...

            Wysłałam szybko SMSa i zrobiłam co kazał. Jezu, nie chciałam być teraz z blondynem. Potrzebowałam mojego pesymistycznego rozczochrańca. To prawie bolało. Naprawdę go potrzebowałam. Długich palców, które uspokoiłyby mój zmęczony umysł, miękkiego głosu przy uchu, delikatnych ust, całujących mnie ostrożnie w skroń, jak zawsze, gdy bolała mnie głowa.

            - Oddychaj - mruknął Clark, parkując przed wielkim gmachem. - To nie jest takie straszne.

            Tym razem nie przyjęłam jego pomocnej dłoni. Nie miałam ochoty tam iść. Wolałabym zostać w samochodzie i zacząć płakać, niszcząc arcydzieło Vaness.

            - No chodź Alice - granatowe oczy obdarzyły mnie ciepłym uśmiechem. - Jakby co, zacznę krzyczeć, że się pali i odwrócę od ciebie uwagę.

            Parsknęłam śmiechem, zaskoczona dziwnym komentarzem ze strony pisarza i wysiadłam z auta. Uniosłam z godnością podbródek i razem z Ianem weszliśmy do ogromnego holu.

            Który był naprawdę piękny.

            Do tej pory nigdy nie byłam w tak luksusowym pomieszczeniu. Mimo braku zbędnych ozdób, każdy centymetr kwadratowy ścian, podłóg, kolumn czy schodów wydawał się wręcz emanować dostojeństwem i bogactwem. Zupełnie jakbym z szarej ulicy przeniosła się do przeszłości. Do czasu eleganckich bali, długich sukni oraz niekończących się rozmów o sztuce. W końcu Akademia w pełni zasłużyła na swoją renomę.

            - Chyba znalazłam swoje ulubione miejsce na ziemi - mruknęłam zauroczona do blondyna, gdy ten zdejmował mi płaszcz, żeby zostawić go w szatni.

            - Myślę, że powinnaś jeszcze chwilę poczekać ze swoją decyzją - uśmiechnął się pisarz.

            Chociaż nie była to pierwsza wizyta Iana, chłopak również wydawał się być zachwycony otaczającą nas atmosferą piękna.

            Sala, w której odbywało się spotkanie wyglądała elegancko, jednak jej rozmiar różnił się od gigantycznych pomieszczeń z moich koszmarów. Opisując miejsce pełne pisarskich sław oraz amatorów, można byłoby nawet użyć określenia "przytulne". Każdą ścianę pokrywały regały zapełnione książkami,które kusiły swoimi starymi grzbietami, jak koty, czekające na pieszczotę ludzkich palców. Zauważyłam pięknie zdobione schody, wijące się w stronę antresoli, na której schowało się kilka osób, umilając sobie czas czytaniem, w oczekiwaniu na rozpoczęcie występów.

            - Może miałeś rację - westchnęłam, rozglądając się po miejscu, w którym każdy mól książkowy lub pisarz chciałby spędzić resztę swojej egzystencji.

            Ale później mój wzrok padł na podwyższenie, w stronę którego skierowane były krzesła dla widzów. Żołądek natychmiast skurczył mi się do wielkości orzecha włoskiego, a dłonie zrobiły się zimne i mokre. Nienawidziłam pokazywać swojej poezji innym, a co dopiero odczytywać własne wiersze przed obcymi pisarzami.

            Z drugiej strony, sądząc po tętnie, które stukało w moją skórę na szyi, pojawiło się prawdopodobieństwo, że nie dożyję własnego występu.

            Perspektywa nie taka znowu zła...

***

            - Czy on znów zamknął się w łazience? - westchnął Ralph, widząc zrezygnowanego Coopa, wychodzącego z męskiej toalety baru.

            - Tsa, zaczynam podejrzewać, że dostał sraczki - mruknął mężczyzna z burzą czarnych loków na głowie, biorąc piwo od znajomego.

            - Patrząc na ilość wina, którą wyżłopał, mówi, że jeśli już, to rzyga jak kot - odparł piosenkarz. - W życiu nie widziałem go tak zestresowanego.

            - To wygląda trochę jakby bał się czegoś jeszcze - zauważył chłopak od sprzętu. - Nie może być przecież aż tak przerażony występem. To nie Glastonbury tylko maleńka kawiarnia.

            - Dan to dziwak, wiadomo nie od dziś - Pelleymounter wzruszył ramionami, pisząc do Sophie SMSa z pytaniem gdzie się podziewa. - Może Soph przemówi mu do rozumu.

            Coop spojrzał na znajomego znad keyboardu, który właśnie montował po przewiezieniu.

            - Myślę, że to ty powinieneś z nim pogadać, skoro też śpiewasz - zauważył.

            Ralph zacisnął usta, zastanawiając się nad radą mężczyzny. Wreszcie westchnął po raz kolejny tego dnia i udał się do męskiej toalety.

***

            Głosy, głosy, głosy, głosy.

            Dan już dawno przestał odróżniać sny od jawy.

            Chłopak siedział na opuszczonej desce sedesu i gapił się na napisy, pokrywające drzwi. Wino szumiało mu w głowie i zaczynało ciążyć w żołądku, ale przynajmniej choć odrobinę uciszyło umysł i zobojętniło strach, ściskający gardło. Chłopaka ogarnął błogi stan pijaństwa.

            - Żyjesz? - spytał znajomy głos, rozpraszając przyjemne otępienie.

            - Mosz... - burknął rozczochraniec z niezadowoleniem.

            Znów ktoś mu przeszkadza.

            - Nie pij więcej, dobra stary? - poprosił Ralph. - Nie chcesz chyba całkiem zwalić swojego dnia.

            Smith popchnął stopą puste wino. Butelka wytoczyła się po za kabinę w stronę przyjaciela chłopaka.

            - I tak mi się skońszyło - mruknął pesymista. - A jeszcze caaaaałe dwie hodziny.

            - Akurat ci przejdzie - w głosie piosenkarza słychać było uśmiech. - Miejmy nadzieję, że będziesz w stanie wyśpiewać to swoje Alchemy i spółkę. Nie chcesz chyba zawieść Alice co?

            Dan skrzyżował ramiona i oparł się tyłem głowy o ścianę.

            - Ona i tak bendzie zajęta - stwierdził, patrząc na brudny sufit. - No wiesz z Ianem bendzie o poesji gadać...

            - Dan idioto, ona nie będzie z żadnym durnym Ianem, tylko z tobą - tym razem w ton Ralpha wkradła się irytacja.

            - Ze mną... - szepnął szatyn i spuścił wzrok. - Myślisz, sze szobie poradzi?

            - Oczywiście, że sobie poradzi - prychnął chłopak za drzwiami. - To Alice. Czy ona sobie kiedyś nie poradziła?

            - A ja? - dopytywał dalej rozczochraniec.

            - Nie, jeśli dalej będziesz się tak zachowywał...

            Smith wydał z siebie bulgoczący dźwięk i zagryzł pięści. Zabolało, ale w jakiś sposób zawsze go to uspokajało.

            - Myszliszżedaczommiszokój? - spytał z ustami zapchanymi własnymi palcami.

            - Co ty tam znowu burczysz? - zdenerwował się wreszcie Pelleymounter.

            - Czy dadzą mi spokój - powtórzył szatyn. - Koszmary. Ciągle mnie męczą. Nawet teraz. Nawet kiedy nie śpię.

            Milczenie powoli odbierało Danowi nadzieję.

            - Napisz o tym piosenkę - odezwał się wreszcie Ralph. - Pisz piosenki o wszystkim czego się boisz lub co kochasz. Muzyka to jedyna rzecz, która pozwoli ci istnieć. Bez koszmarów.

***

            Mój koszmar zaczął się równo o szóstej, kiedy prowadzący przywitał gości na cotygodniowym spotkaniu. Widać, że większość już dobrze się znała i tylko kilka bladych twarzy, w tym moja, wskazywały na jakikolwiek ślad stresu.

            Na początku zostało przedstawionych kilka nowych powieści, które właśnie ukazały się na rynku. Wśród sław, reklamujących swoje utwory, dostrzegłam Simona Becketta, którego absolutnie uwielbiałam. Monica, zafascynowana kryminałami oraz powieściami grozy, z pewnością oszalałaby na widok autora "Chemii Śmierci". Pisarz wydał właśnie "Rany Kamieni", jednak ze stresu słyszałam jedynie co piąte słowo, więc nic nie zrozumiałam z opisu najnowszej książki.

            Pół godziny później rozpoczęło się przedstawienie.

            - Zrzygam się - szepnęłam do siedzącego obok mnie Iana, kiedy pierwsza osoba weszła na podwyższenie.

            - Daj spokój Alice - oddech pachnący miętą uderzył w moją szyję, gdy blondyn pochylił się do mojego ucha. - Zobaczysz, to fajna zabawa.

            - W średniowieczu uważali, że torturowanie niedźwiedzi to też fajna zabawa - odparłam, przygryzając policzki od środka.

            Clark przewrócił oczami i ścisnął mój nadgarstek z lekkim uśmiechem.

            - Nikt tu nie chce cię torturować. Ludzie nie przychodzą tu, żeby mieszać młodych pisarzy z błotem, tylko żeby poznać nowe artystyczne dusze i pomóc im rozwinąć swój talent.

            Spojrzałam w granatowe oczy. Przyglądały mi się ciepło i sprawiały, że pomieszczenie pełne książek przestało być tak nieprzyjaźnie zimne.

            Odetchnęłam głęboko i skierowałam wzrok na dziewczynę, czytającą fragment książki, którą właśnie pisze.

            Moja drżąca dłoń schowała się wśród długich palców blondyna.

***

            - Alice Killean z Uniwersytetu...

            Nie słyszałam już nic więcej. Ian popchnął mnie lekko, a ja złożyłam szybką modlitwę do swojej Matki Boskiej Modowej, żebym nie zabiła się, idąc w stronę sceny na szpilkach.

            Uśmiechnęłam się do chłopaka, który skończył zapowiadać mój występ i podał mi dłoń, żebym spokojnie weszła na podium. Przywitałam się z publicznością. Widziałam wyraźnie każdą twarz. Każde spojrzenie pełne ciekawości, co przyniesie kolejna nieznana dziewczyna.

            Kiedyś chciałam zostać aktorką w teatrze. W liceum sporo się udzielałam i miałam okazję występować w całkiem niezłych miejscach. Pamiętam, że po wejściu na scenę, otaczała mnie ciemność. Nie było nikogo. Tylko światło padające na moją twarz i istoty, które w zwykle dni nazywałam swoimi przyjaciółmi. Każdy z nas, w momencie wejścia w blask reflektorów, stawał się kimś całkiem innym.

            Zawsze podobała mi się ta anonimowość. Nigdy nie byłam sobą, a jednocześnie postać, którą grałam stawała się moją prawdziwą osobowością. Nikt tak naprawdę nie wwiedzie, jak się czuję.

            Teraz nie było ucieczki. Stałam przed tłumem całkiem obnażona. Bez maski. Byłam tylko ja. Tylko ja i moja głowa.

            - W życiu każdego człowieka są chwile milczenia - zaczęłam, przypominając sobie o oddychaniu. - Cisza jest kojąca. Pozwala przemyśleć wiele ważnych spraw, który nie jesteśmy w stanie wypowiedzieć na głos. W ciszy możemy rozkoszować się obecnością innych zmysłów, takich jak wzrok, zapach czy dotyk.

            Przez chwilę przypominałam sobie moje ostatnie spotkanie z Danem. To wspomnienie wypełniło każdą komórkę mojego ciała i zawładnęło umysłem.

            - Czasami jednak milczenie nie przynosi spokoju - nie zdawałam sobie sprawy, że mój głos stał się bardziej melodyjny i spokojny. - Czasami... - spojrzałam na treść swojego wiersza i przeczytałam tytuł utworu. - "To nie cisza"

            Odetchnęłam i zaczęłam recytować.

Znowu cisza

Między nami

To nie cisza

            Zniknęły twarze. I pojawiły się błękitne oczy, przyglądające mi się z góry.

To szept

Gdzieś z tyłu mojej głowy

Słyszysz?

            Brązowe oczy spojrzały na mnie z kąta pustego pokoju.

Wszystko czego się boisz

To, czego nienawidzisz

Kryje się w tej ciszy

Słyszysz?

            Głośne nuty 'Alchemy' otoczyły mnie na ciemnym podeście.

Płacz. I złość.

Krzyk. I mdłość.

Żal. I jęk.

Bolesny dźwięk.

Słyszysz?

            Tęskniłam za jego ciepłym uśmiechem.

Chcę krzyczeć

Lecz milczę

            Ale nic nie mogłam zrobić.

Znowu cisza

Między nami

To nie cisza

            Dopóki on sam nie upora się z własnymi koszmarami.

To ryk bolesnej agonii.

***

            Dan przyglądał się wskazówkom zegara, siedząc na krześle przy stoliku pod sceną, który zajęła Monica. Jakaś dziewczyna mruczała przyjemnie do mikrofonu, ale Smith nie poświęcał jej większej uwagi.

            6:58

            6:59

            7:00

            - Myślisz, że już występuje? - zapytał rudowłosej dziewczyny.

            - Możliwe - odparła studentka, zerkając na plastikową kartkę z daniami, którą wzięła z baru.

            7:01

            7:02

            Szatyn miał ochotę przebiec cały Londyn tylko po to, żeby znaleźć się teraz przy jego małej pisarce.

            7:03

            7:04

            Chłopak spojrzał na ekran komórki. Wiadomość wciąż nie dotarła do Alice, więc dziewczyna miała wyłączony telefon.

            7:10

            - Ciągle się nie odzywa - mruknął zestresowany.

            - Spokojnie Dan - uśmiechnęła się lekko dziewczyna. - Na pewno zdąży tu dotrzeć.

            W tym momencie nie to był największy problemem rozczochrańca. Szatyn przestał myśleć o swoim występie. Chciał tylko wiedzieć, jak jej poszło.

            7:13

            Ale nie pozostało mu nic innego jak czekanie.

***

            Oklaski przedarły się przez warstwę wspomnień, którymi się otoczyłam. Przywołałam na twarz lekki uśmiech i dygnęłam przed publicznością. Na miękkich nogach dotarłam do swojego siedzenia, gdzie czekał Ian z zaciśniętą szczęką. Zajęłam miejsce obok chłopaka, przez chwilę nawet na niego nie patrząc. Usiłowałam złapać oddech. Zupełnie jakbym przez ostatnie kilka minut znajdowała się pod wodą. Cud, że się nie utopiłam.

            Siedziałam wyprostowana, jakbym połknęła szczotkę, aż do momentu, gdy cała uwaga została zwrócona na kolejnego autora.

            Wtedy zdałam sobie sprawę, że opinia tych wszystkich pisarzy tak naprawdę od początku nie miała dla mnie żadnego znaczenia. Tworzyłam tylko i wyłącznie dla siebie. Żeby uporządkować myśli. Żeby pozbyć się natłoku uczuć, które zaciskały się na mojej szyi duszącą pętlą.

            Kiedy wreszcie pozwoliłam wypłynąć słowom i pokazać je osobom, które zrozumieją moją potrzebę wyrażania emocji w postaci kolejnych wersów, poczułam się silniejsza. Zdałam sobie sprawę, że dopóki będę mogła pisać o tym co kocham i czego nienawidzę, zniosę każdy ciężar.

            - Musimy jechać do Dana - szepnęłam.

            - Jeszcze chwila - mruknął Ian. - Nie możemy wyjść w trakcie.

            Złapałam chłopaka za nadgarstek i spojrzałam na zegarek.

            7:20

            - Ja idę. Jak nie chcesz, to sobie tu siedź - warknęłam, wstając bez pozwolenia pisarza.

            Opuściłam salę, starając się nie stukać zbyt głośno po drewnianej posadzce. Niemal zbiegłam ze schodów, przykrytych czerwonym dywanem, żeby odebrać swój płaszcz. Gorączkowo zastanawiałam się, jak przebrnąć przez Londyn w ciągu 40 minut. Niewykonalne.

            Sięgnęłam do torebki po telefon, żeby zadzwonić po taksówkę, ale w tym momencie dostrzegłam zbiegającego Iana. Blondyn poprosił portiera o kurtkę i spojrzał na mnie surowo.

            - Chyba nie sądziłaś, że cię zostawię, co? - burknął, pomagając mi włożyć nakrycie.

            - Już zaczynałam się zastanawiać - pokazałam Clarkowi język. - Zdążymy?

            Chłopak wyciągnął z kieszeni kluczyki do swojego audi.

            - Wątpisz w mojego czarnego rumaka? - wyszczerzył się, pobrzękując breloczkiem.

***

            - Będzie dobrze

            Sophie siedziała obok Dana pod ścianą i obejmowała przyjaciela ramieniem.

            - Chciałbym pogodzić się przed tym wszystkim z Alice - westchnął chłopak. - No wiesz, byłoby mi łatwiej.

            - Przecież nie idziesz na ścięcie - rzuciła blondynka. - Nic się nie stanie, jak pogodzicie się po twoim koncercie. W końcu masz dla niej swoją piosenkę.

            - Skąd wiesz? - zdziwił się szatyn.

            Dziewczyna wyszczerzyła się złośliwie i szturchnęła rozczochrańca łokciem w wystające żebra.

            - Pół nocy nie mogłam spać, bo słuchałam twojego zawodzenia w pokoju - odparła złośliwie.

            Dan uśmiechnął się przepraszająco.

            - Myślałem, że to wina Ralpha...

            - No co ty - zaśmiała się przyjaciółka pesymisty. - Jego chrapanie to przy tobie najsłodsza melodia.

            Smith poczuł, że mimo wyraźnej kpiny ze strony Soph, w jego brzuchu znów pojawia się zimny glut stresu.

            -Serio aż tak źle? - jęknął.

            Spojrzenie dziewczyny zmiękło.

            - No co ty Danyul - przytuliła biednego szatyna. - Uwielbiam twoją muzykę, przecież wiesz. A piosenka dla Alice jest wyjątkowo cudowna.

            - Skąd wiesz, która jest dla Alice? - spytał Dan, spoglądając na przyjaciółkę z lekkim uśmiechem.

            Ona zawsze wiedziała, jak poprawić mu humor.

            - Bo dla nikogo nie śpiewasz piosenek tak pięknie, jak dla niej.

*** 

            Westchnęłam z ulgą patrząc na niewielki budynek, przed którym zatrzymał się czarny samochód.

            - Zostało jeszcze 10 minut - stwierdziłam. - Jesteś niesamowity.

            - Jasne, że tak - odparł rozbawiony Ian, uśmiechając się skromnie. - Czego się nie robi dla dam w opresji.

            Odwzajemniłam uśmiech, ale po chwili spoważniałam.

            - Myślę, że... - zaczęłam niepewnie, zerkając na kawiarnię.

            W porównaniu do gmachu Akademii, miejsce występu Dana prezentowało się wręcz odrobinę żałośnie, ale nigdzie nie chciałam być aktualnie tak bardzo jak tu.

            - Chyba chciałabym tam pójść sama - wydusiłam wreszcie, wiedząc, że czas ucieka stanowczo za szybko.

            Blondyn zerknął na mnie, ale nie wyglądał na bardzo złego. Może odrobinę rozczarowanego.

            - Nie ma sprawy - wzruszył ramionami. - Przekaż mu powodzenia.

            - Naprawdę ci dziękuję - położyłam palce na jego dłoni. - Za wszystko. Dzisiejszy wieczór chyba dużo zmienił.

            - Nie robiłem tego za darmo - wyszczerzył się złośliwie blondyn. - Nie myśl, że taki ze mnie doby Samarytanin.

            Prychnęłam rozbawiona i poczochrałam idealnie ułożone włosy.

            - Do zobaczenia.

            - Alice...

            - Hmm? - byłam juz jedną nogą na wilgotnym betonie ulicy.

            - Ten twój wiersz...

            Prawie już o nim zapomniałam. Stanowczo za dużo wrażeń, jak na jeden wieczór.

            - Nie sądziłem, że zrozumiem go aż tak dobrze - mruknął chłopak, wpatrując się w kierownicę. - Nie sądziłem, że są na świecie zjawiska, których nie potrafiłem zdefiniować, ale ty udowodniłaś mi, że wciąż mam jeszcze dużo tajemnic przed samym sobą, które muszę odkryć.

            - Cieszę się, że odnalazłeś cząstkę siebie w mojej poezji - uśmiechnęłam się lekko.

            - Dziękuję - Clark wzruszył niepewnie ramieniem i spojrzał na mnie. - Może ojciec miał rację, mówiąc o wyjeździe.

            - Może - przytaknęłam. - Mała odmiana od szarej rzeczywistości zawsze poszerza horyzonty. A teraz naprawdę muszę lecieć.

            Pomachałam do pisarza, zamykając drzwi. Ian był naprawdę dziwną osobą. Ale na pewno miał w sobie coś wyjątkowego. Jak każda osoba, która próbuje patrzeć na otoczenie inaczej niż wszyscy.

            Ale nie o Ianie teraz mowa.

            Odetchnęłam kilka razy, stojąc już na schodach wejściowych. Wchodząc do ciepłego wnętrza, włączyłam telefon.

            Czas zmierzyć się z największym wyzwaniem.