Prolog - Kolejna Zwykła Historia

Najważniejsze na początku. Niesamowity wygląd bloga zawdzięczamy mojej niesamowitej przyjaciółce Martynie. Martyna stworzyła oba nagłówki, ten i wcześniejszy, który mogliście podziwiać przez cały okres Wilczej Dziewczyny. Jestem ci strasznie wdzięczna, bo wiem, że praca z tak zrzędzącą klientką jak ja musiała być piekłem. Koniecznie zajrzyjcie na jej tumblra, na którym umieszcza inne wspaniałe prace!

Jak sami widzicie, postanowiłam rozpocząć nową serię pt.: ,,Just Another Story”. Od razu mówię. Ta historia nie jest tak dobrze zaplanowana jak Wilcza Dziewczyna. Opowiadania będą powstawać dość spontanicznie, niekoniecznie regularnie. Oczywiście wymyślę fabułę, która pociągnę całą historię, ale będzie się ona bardziej skupiała na życiu Alice, Dana oraz reszty zespołu. Na starcie zaznaczam, że kariera Smitha, a potem całego Bastille nie będzie przedstawiona dokładnie tak, jak było w rzeczywistości, jednak będę starała się trzymać faktów. Chcę, żeby ta seria była raczej zabawą niż poważnym przedsięwzięciem. Cierpię ostatnio na wewnętrzne rozdarcie, jestem rozczarowana rzeczywistością, która kiedyś rysowała się przede mną w cudownych barwach, dlatego chcę czerpać przyjemność z pisania JAS, zamiast traktować go jak kolejny naprzykrzający się obowiązek. Mam nadzieję, ze coś z tego wyjdzie, a wy będziecie obserwować przygody bohaterów, tak jak robiliście to przy pierwszej serii. Nie zanudzając was dłużej, przedstawiam prolog do kolejnej zwykłej historii.

PS: Pierwszy rozdział pojawi się w niedzielę.

gif na dziś

~.~.~.~

            Świat zmienia się w każdej sekundzie istnienia.

            To, co wydarzyło się przed chwilą już nigdy więcej się nie powtórzy. Chmury na niebie, które obserwowałam, nigdy nie ułożą się w ten sam wzór. Labiryntu żyłek na porwanym przez wiatr liściu nie spotka się na żadnym innym.

            Wraz z otaczającą rzeczywistością zmieniają się także ludzie.

            Nawet najbardziej błahe, nowe doświadczenie koduje w umyśle jakąś informację. Mózg czerpie wiedzę z każdego bodźca, atakującego organizm. Wszystko czego się nauczy wpływa na całokształt istoty, niezdającej sobie nawet sprawy z tego, jak intensywnie zmienia się jej ciało oraz umysł w każdym momencie życia.

            Zawsze mnie to pasjonowało. Lubiłam siadać na ławce w centrum i przez jakiś czas obserwować zmiany, zachodzące dookoła. Zgrabna kobieta w szpilkach, ołówkowej spódnicy i telefonem przy uchu maszerowała zdecydowanie w stronę stoiska taksówek. Bezdomny z siatką o tajemniczej zawartości odpoczywał na murku. Czwórka turystów, robiąca sobie zdjęcie. Dwie przyjaciółki z identycznymi bransoletkami na nadgarstkach, rozmawiające o czymś z przejęciem. Mężczyzna czekający na przystanku z gazetą pod pachą. Nawet gołębie drepczące niespiesznie pod nogami przechodniów.

            Kombinacja tych przypadkowych istot już nigdy więcej nie będzie taka sama. Ludzie nie wiedzieli, że są częścią idealnej układanki, która bez przerwy obraca niezliczonymi trybikami. Świat płynął z gracją przez czas, a my unoszeni jego prądem, stawaliśmy się równie perfekcyjni jak rzeka, która nas niosła.

            Obserwowanie procesów zachodzących z perfekcyjną płynnością przerwały mi wibracje telefonu.

            Na wyświetlaczu pojawił się napis "Dork" oraz adekwatne do niego zdjęcie.

            - Oi? - przytknęłam komórkę do ucha.

            - Nie wejdę - jęknął Smith zamiast powitania.

            Uśmiechnęłam się pod nosem.

            Może niektórzy zmieniali się trochę oporniej niż reszta,

            - Ile jeszcze razy będziemy to przerabiać? - westchnęłam, chociaż oczywiście nie byłam zła na chłopaka.

            - To bez sensu - upierał się brunet po drugiej stronie. - Od początku wydawał mi się podejrzany. Poszukam kogoś innego.

            - Smith przestań dramatyzować, przecież to normalny człowiek, nie zje cię...

            - Ale...

            - Nie ma żadnego "ale" Dan! - udawałam zdenerwowaną. - Jak za minutę nie znajdziesz się w środku, to przyjdę tam i osobiście się z nim spotkam! A potem powyrywam ci te twoje kudły z głowy i każę śpiewać na każdym konkursie karaoke, jaki znajdę w przeklętym Londynie!

            - Matko...

            W głosie rozczochrańca wyczułam rozbawienie. Często mu groziłam, więc za każdym razem musiałam być bardziej kreatywna. Nie łatwo wymyślić spontaniczny szantaż, barwnie oddziaływający na wyobraźnię.

            - Kocham cię, wiesz? - głos chłopaka stał się miękki.

            - Wiem - odparłam z uśmiechem. – Ja też cię kocham idioto. Nawet jeśli  będziesz łysy i miał zdarte gardło.

            - Cóż za poświęcenie - Smith parsknął śmiechem. - Do zobaczenia u mnie?

            - Jasne - skubałam wystającą ze spodni nitkę. - Nie mam ochoty świętować twojego zwycięstwa przy pijanym dupku, który zalągł mi się w mieszkaniu.

            Pożegnałam się z brunetem, życząc mu powodzenia i zerknęłam na chmurzące się niebo. Pewnie znów będzie padać.

            Kilka osób, które wcześniej stały się ofiarami moich przemyśleń, zniknęło. Pewnie nigdy ich już nie spotkam.

            Wstałam, sięgając po torbę. Poprawiłam niepotrzebne już okulary przeciwsłoneczne, w których odbijał się cały Londyn i ruszyłam w stronę domu Dana. Dobrze, że wymieniliśmy się zapasowymi kluczami. Odkąd George zatracił się w zabawie i nie chciał ze mną rozmawiać, nie miałam ochoty z nim przebywać dłużej niż to konieczne.

            Nie pozostawiłam na ławce żadnego śladu swojej obecności. Nikt nie zwrócił uwagi na zwyczajną blondynkę, idącą w sobie tylko znanym kierunku.

            Byłam jedynie kolejną zwykłą historią.